կազմակերպվեց 28 նոր կոլտնտեսություն627։ 1930թ.փետրվարի կեսերին մարզի գյուղացիական տնտեսությունների 26 տոկոսը ընդգրկված էին կոլտնտեսություններում628։ Նույն թվականի վերջերին տնտեսությունների 73,3 տոկոսը հայտնվել էին կոլտնտեսություններում629։ Չքավորական կոմիտեները, գյուղական խորհուրդների և Բաքվից Լեռնային Ղարաբաղ եկած բանվորների հետ ձեռք ձեռքի տված մեկը մյուսի հետևից կուլակ էին հայտարարում և արտադրության միջոցներից ու կենսական մի շարք պայմաններից զրկում գյուղի ամենաաշխատավոր ու ձեռներեց տնտեսատերերին։ Տեղերում գյուղխորհուրդների աշխատանքի գնահատման չափանիշը դարձել էր կուլակներին հայտնաբերելն ու արտաքսելը։ Ժամանակի կատարողական միտքը հասել էր անհեթեթության։ Գյուղի ակտիվիստները իրենց համագյուղացիներին մինչև իսկ արտաքսում էին այլ բնակավայրեր։ Շատ հաճախ, ստեղծված խառնակ վիճակից օգտվելով, կուսակցական բջջի անդամները անձնական հաշիվներ էին մաքրում համագյուղացիներից։ Բազմաթիվ բնակելի տներ, գոմեր, անձնական օգտագործման իրեր, գորգեր դարձել էին պատահական մարդկանց սեփականությունը։
Մենատնտես գյուղացիները անասունների հարկադիր համայնացումից խուսափելու համար մորթում էին կովերը, խոզերը, ոչխարները, տնային թռչունները։ Այսպես, միայն խոշոր եղջերավոր անասունների կորուստը հաշվում էր 10239 գլուխ630, որը մեծ հարված հասցրեց անասնապահության հետագա զարգացմանը։ Կոլեկտիվացման բնագավառում կուսակցական և խորհրդային մարմինների վարչական վերաբերմունքի հետևանքով լուռ դժվարությունները երբեմն բացահայտ պոռթկումների տեղիք էին տալիս։ Գյուղի աշխատավորները համառորեն դիմադրում և պահանջում էին վերջ տալ անօրինություններին։
Հուսալքված բնակչության մի մասը ստիպված երբեմն դիմում էր զենքի։ Պատահական չէր, որ այդ ամիսներին ԼՂԻՄ բոլոր շրջաններում տեղի ունեցան սպանություններ և ընդհարումներ։ Արցախյան գյուղը, որի բնակչությանը բազում դարեր հատուկ էր համերաշխությունն ու համատեղ ստեղծագործ աշխատանքը, հայտնվեց տարբեր թշնամական ճամբարներում։