թաշկինակն է, մեջը թարմ ձվեր։ Վերջացել է վայելչագրության տետրը։ Իսկ ձվերը չեն առնում։
Հոգնած գնում է բարձր տների առաջով։ Մեծ լուսավոր պատուհաններ են։ Նրանք էլ են շողշողում ինչպես խանութները։ Այնտեղ ապրում են «ռուսներ», Մաշոն, խանութի տերերը։ Այս մեկը Ներսես բեյի տունն է, իսկ նրա կողքին ապրում է պրիստավը։ Նա շատ շներ ունի, բարակ, նիհար շներ, որոնք ամբողջ օրը քնում են և թռչկոտում են, երբ պրիստավը գնում է որսի։
− Այ տղա, ի՞նչ ես ծախում,− կանչում է մի ծանոթ ձայն։
Մաշոն է։ Աղջիկն իջնում է վերևից։ Դարբասի դուռը բացվում է։
− Էս իմ տյոտյայի տունն է։
− Քանի՞ ես տալիս ձվերը,— հարցնում է կինը։ Անդոն կարմրել է։ Նա չի ուզում, որ Մաշոն իմանա, թե ինքը ձու է ծախում։ Անդոն չի ուզում, որ դասարանը խոսի։ Իսկ ուսուցիչը պահանջում է վայելչագրության տետրը։
− Ձվերը ծախու չեն,− կտրուկ ասում է Անդոն և գլուխը բարձր պահած գնում է դեպի կամուրջը, դեպի մեր թաղը։
− Ես ուսումնարան չեմ գնում,− ասում է նա առավոտյան։ Բայց Անա զիզին թախանձում է, և նա գալիս է ինձ հետ։
− Անդո, նանին քեզ մատաղ, հրես հերդ կժերը կտանի․․․
− Հայոց «ժամը»։
Սպիտակ կամարներ և նկարներ՝ ոսկեզօծ շրջանակների մեջ։
Նուշիկի մայրը լալիս է... Մի քանի կանայք հեկեկում են, ինչպես կհեկեկան ուրիշի դագաղի վրա։
Մեր դասարանը երգում է տխուր երգեր, երկա՜ր, երկա՜ր...
Նուշիկի համար ենք երգում։ Աղջիկը ձեռքերը խաչել է, ինչպես թևերը ծալում է սառած թռչունը։ Գլուխը մի քիչ թեքել է և հանգիստ քնել։ Երեսը առաջվա դեղինն է, բայց գլխավերևը կարմիր ծաղիկներ են և սպիտակ մոմեր։ Ծաղիկների կարմիրը խաղում է նրա դեմքին, երբ թրթռում են մոմի կրակները։
Նուշիկի դագաղը հասարակ տախտակ է։ Վարպետը լավ չի ռանդել,– մեխը երևում է։
