դարձավ նրան դարբնի տղան։ Շատերը ծիծաղեցին, որովհետև Շուղունց Աքելը իր ողջ կյանքում իրենց գյուղից և գավառակային ավանից այն կողմը չէր եղել։
Ինքը՝ Աքելը դժգոհ սաստեց.
− Անհամ անհամի տղա...
Ու հետո խոսք ընկավ ձիերի պետական գնի մասին։
− Թեկուզ անունը փող, ի՞նչ կառնվի դրանով...
− Երկու բեռ գարի...
− Էդ էլ չես առնի։
− Դե գոնե գինը տային։
− Տային էլ, որտեղից ես ձի առնում։ Մեր գյուղից որ էսքան ձի են պահանջել, դու տես ամբողջ գավառից քանիսն են բերելու...
− Այ աղա, էս հո կարգին զորք ենք,− և դարբնի տղան բարձր կանչեց.
− Սլուշա՛յ... Ափիցեր Աքել Շուղունցով...
− Ա, հերիք տնազ տաս Աքել ամուն։
− Աքել ամիս նեղանալ չի... Դե, շարքով գնացեք, տեսնեմ ով ա ետ ընկել,− ասաց Իվանը և ձին ճանապարհից հանեց։
− Թամամ հաշիվ... Աբրահամի ձին չկա՝ էն ա բազարում, Իսախանենց ձին՝ ոտը գելը ցրիվ ա տվել, մեկ էլ Կոստանդ աղայի սպիտակ ձին...
− Կոստանդը հիմա քնած, ձին էլ ոսկի գարին առաջը... Վեր կկենա, յուղ ու մեղր կուտի, ձին կթամբքի և Կաթնաղբյուր մեզ կհասնի։ Նա հո քո հավասարը չի՞,− ասաց Գիլանց Մուքին։
− Մի հաշիվ չի՞... Էս գլխից հենց նրա ձին են տանելու,− ասաց Սիմոնը և տխուր նայեց Ցոլակին, որ ականջները խաղացնելով գնում էր մյուս ձիերի կողքով։
− Ոնց չէ,− առարկեց Իվանը,− քո Ցոլակը առաջի նոմերը կհանի, նրանը չէ... Թող Շարմաղ հոքիրն ինչքան ասես լաց լինի,− ձայնը տխուր մեղմացրեց Իվանը։
Սիմոնը վրդովվեց։
− Ուրեմն Կոստանդի սպիտակ ձին ու Ցոլակը մի հավասարի են... Նա սպիտակ ձիու արժեքը մի բեռ ոսկի է տվել։ Ես ի՞նչ եմ տվել...
− Էս է, սև ու սպիտակ էնտեղ կջոկվի,– ասաց դարբնի տղան և խոսակցությանը վերջ տալու համար սկսեց պատմել, թե իբրև գերմանացիք պայթեցրել են մի ահռելի պարիսպ և ծովը կապել ռուսների հազար-հազար զորքի վրա...
