Էջ:Axel Bakunts, Collected works, Sovetakan grogh (Ակսել Բակունց, Երկեր, Սովետական գրող).djvu/290

* * *

Դեռ ոչ ոք չէր եկել։ Միայն ծառան էր ավլում։

− Ի՞նչ շուտ ես եկել, Իվան բեյ,− ասաց նա։

− Մի քիչ գործ ունեմ, եկել եմ վերջացնեմ,− պատասխանեց Իվան բեյը, իր սեղանին մոտեցավ, գզրոցը քաշեց, որ գրիչը հանի։ Բայց ծառան չհավատաց և ժպտաց խորամանկ։

Քիչ հետո մեկ-մեկ սկսեցին հավաքվել։ Վեցից անց էր, որ ցերեկվա պես դուռը բացվեց և վարիչի հետ միասին երեք հոգին ներս մտան։

Իվան բեյը նայեց նրանց, բայց նրանք դարձյալ չտեսան նրան, փայտե ցանկապատի հետևում, իր սեղանի առաջ։

Երեք հոգին առանձնացան մի սենյակում։ Քիչ հետո նրանք կանչեցին տեղկոմի նախագահին և խնդրեցին մեկ-մեկ ներս կանչել հիմնարկի աշխատակիցներին։

Ամենից առաջ կանչեցին գլխավոր հաշվապահին։ Տասը րոպե չանցած նա դուրս եկավ, քափ քրտինքի մեջ, ասես բաղնիք էր գնացել։ Դռան առաջ սպասողները շրջապատեցին նրան։ Գլխավոր հաշվապահը մի խոսք միայն ասեց.

− Խիստ են քննում, մինչև յոթը պորտը:

Ասաց ու հեռացավ։

Իվան բեյն էլ լսեց այդ։ Ի՞նչ են հարցնելու իրեն, գիտե՞ն արդյոք, թե ինչ է արել ինքը անցյալում, ի՞նչ պատասխան պիտի տա։ Թիկնել էր պատին, մերթ մի ոտի վրա էր հենվում, մերթ՝ մյուս։

Հերթը Իվան բեյին հասավ։ Տեղկոմի նախագահը դուռը բացեց և երբ Իվան բեյը ներս մտավ, վերարկուն ուսին, երեք զույգ աչքեր ժպիտով նայեցին նրան։ Աթոռ առաջարկեցին։

− Ոչինչ, կկանգնեմ,− ասաց Իվան բեյը և նոր միայն զգաց, որ վերարկուն ավելորդ ծանրություն է։ Հանկարծ մեկը հարցրեց, թե ծեծե՞լ է գյուղացուն այնքան, որ նա հիվանդանա և անկողին մտնի։ Հարցրեց և ուղիղ Իվան բեյի աչքերին նայեց։

Իվան բեյը կմկմաց, լեզուն կարծես սառել էր, չէր շարժվում։ Հետո մի ուրիշը հարցրեց, թե քանի տարեկան է, և մինչև կպատասխաներ, ակնոցը կուղղեր,− մյուսը, որ ամենից ջահելն էր, ասաց.

− Ազատ եք, կարող եք գնալ ձեր տուն և հանգստանալ։