ուսին նետեց, փայտը ձեռքն առավ, որ հետևի նրանց։ Իջևանի տերը տեսավ այդ, կանչեց.
− Ա ջահել, քնելուդ փողը...
Տիտոսը զարմացած կանգնեց։ Նա չհասկացավ, թե ինչու պիտի փող տա քնելու համար։ Այնքան մարդ էր գնում գալիս ու գյուղում ոչ ոքի մտքովն էլ չէր անցնում փող տալ։ Ի՞նչ կասեին։ Հայց երբ ուղտապանները ծիծաղեցին, մեկն էլ սրախոսեց, թե՝
− Քեռու տունն է կարծել,– Տիտոսը համոզվեց, որ այդ օրենք է, սահմանված կարգ։ Ինչո՞ւ Անտոնը չէր ասել այդ մասին։
Ուղտապանները տեսան, թե ինչպես նա երեսը մյուս կողմը դարձրեց, ձեռքը տարավ ծոցին։ Մի վայրկյան հետո Տիտոսը բարձր ծլկթաց, օձից խայթվածի պես։
− Վա՜յ աման, փողս...
Փայտը ձեռքից ընկավ, փայտի հետ էլ Տիտոսը։ Նա ոտքերը գետնովն էր տալիս, քարերը չանգռում, կանչում, լաց լինում, լացի հետ էլ օգնություն կանչում։
− Վա՜յ աման, փողս...
Ուղտապանները նախ չհավատացին, քարվանսարայի տերը կարծեց, թե տղան դիտմամբ է անում։ Բայց հետո հավատացին, ուղտապաններից երկուսը մոտեցան, սիրտ ավին։
− Ինչքա՞ն էր։
− Բիլեթի փող, Րևանի մաշինի, փող։ Ես ոնց անեմ, վա՜յ աման...
− Տղա մի լինիր, լավ... Կաշխատես, մի մեծ փող չի։ Կասես՝ քեզ անփող կտանեն, մի մարդ կճարվի...
Արխալուղի կոճակներն արձակված, մի ձեռքը ծոցին բռնած, Տիտոսր չռած աչքերով մեկ սրան էր նայում, մեկ նրան։
Ո՞վ տարած կլինի։ Ջորեպանը, բայց նա խոր քնի մեջ էր։ Գուցե այն մարդը, որ այնպես սրտանց հարցրեց, թե ուր է գնում, հետո կողքին դարձավ, քնեց։
Իշավորները հեռացել էին։ Ի՞նչ անել, ետ վազել սարն ի վեր, հասնել ջորեպանին, ոտքերն ընկնել, աղաչել, գուցե ետ տա։ Բայց ո՞ւր հասնի նրան, գուցե ուրիշ ճանապարհով է գնացել, գուցե տեղեկություն էլ չունի փողից։
Քարվանսարայի տերը վկայեց, որ մյուս մարդը լույսը չբացված է գնացել։ Վճարել է իր հարկը։ Նրա ձին բեռան տակ չէր, ո՞վ էր, ո՞ւր գնաց, ոչինչ չի կարող ասել։
− Էսքան տարի է էստեղ եմ, էդպես բան չեմ տեսել...
