− Մին էլ նաչալնիկը փոշտից դուրս եկավ, թե՝ ժողովուրդ, ուռռա՜... Հուռռա տվին, պատերից կարմիր կապույտ թղթեր կպցրին... Պրիստավն ինձ հետ էդ ժամանակ խոսում էր... Նա դեռ գլխու չէր...
− Սիմոն, թղթերը դու տեսա՞ր...
− Բա ո՜նց...
− Ի՞նչ էին խոսում քաղաքի մարդիկ:
− Ի՞նչ պիտի խոսեին, ամեն մարդ իր դուքանում, իր առևտուրի հետևից: Ինձ ճանանչ մի դուքանչի ասում էր՝ շաքարը շատ կթանկի, նմանապես կտորը։
− Ո՞ր թիվն են կանչում,− հարցրեց Շինականը:
− Էդքանը չտեղեկացա... Համա ասում էին, որ մեր մհալի ժողովուրդը հազար մարդ կտա։
− Հազա՜ր։ Էլ տակին ի՞նչ կմնա։
− Ղալմաղալը որ չլիներ, շատ բան կտեղեկանայի պրիստավից, համա եկան, թե նաչալնիկը վռազ կանչում է։
− Ի՞նչ ղալմաղալ, Սիմոն։
− Այ եսիմ է՜... Մեկ էլ դուքանները կապեցին, զորքը, ժողովուրդը մեյդան թափվեցին... Ուռռա՜... հա ուռռա։ Հենց ուզում էի իմանամ, թե իմ գործը ոնց կլինի, ձեռքով արեց, թե գնա... Ես ասեմ մանեֆեստի տակով անեն։
− Սիմո՛ն, տեղեկացա՞ր, լավ գերանդին քանի է,− հարցրեց մեկը։
− Անդարդի մինը, գերանդուի վախտ ես գտե՞լ,− վրա բերեց Իսոն։ Ծերունու հազը նորից բռնեց, ու գլուխը տմբտմբացնելով ձեռքը կրծքին սեղմեց, որ ներսում մի բան պոկվեր ու հանգստանար։
− Տերտերն էն օրը զուր չէր ասում, թե երկիրս պիտի խառնվի,− ասաց Ավան ամին, որ մինչ այդ լուռ լսում էր խոսակցությունը։ Բոլորը լռեցին ու միայն ծերունի Իսոյի կուրծքն էր խզզում, ինչպես սղոցը։ Ավան ամին շարունակեց.
− Էդ մեզ նման խավար ժողովուրդն է, որ բանից խաբարություն չունի... Թե չէ ուսումնագետ մարդիկ կանուխ էին իմանում... Տերտերն ասում է՝ սերբիացին որ թագավորի տղին սպանեց, էն օրը հայտնի էր, որ կռիվ պիտի լինի:
− Բա մեր ցանքը, մեր կալը,− հարցրեց Շուղանց Իսոն։
− Քարը որ գլորվում է, մամուռը չի պահում, ա՛յ Իսո... Տերության ինչ հոգն է, թե ձեռդ նեղումն է։ Հրաման հանեց՝ տուր, տուր։ Ի՞նչ պիտի անես,− պատասխանեց Ավան ամին։
− Լա՜վ, տանք... Թագավորի հողից ու՞ր պիտի փախչենք։ Ախր դե
