առակներով իր մտքինը ասել, ուզածն իմանալ։ Եթե քաշվում է հարց տալ, մի ուրիշին է խնդրում, որ իմանա։
Եվ ամեն ժողովի, երբ խոսք է բացվում հարկի մասին, նա միշտ նույնն է ասում. — Աղքատից էլ հարկ առեք, թող մի աբասի լինի, միայն առեք։
Առեք, ասում է, որովհետև աղքատը հարկ չտալով` ծուլության է վարժվում, ամեն տեղ նրա խնդիրն առաջ են ընդունում։
Այդ յուրահատուկ տեսություն է նրա համար, որի ճշմարիտ լինելուն Օսեփը երբեք չի կասկածում։
Աղքատը դատարանին խնդիր տալիս դրոշմատուրք չի վճարում։ Դրա համար էլ աղքատները դատարանին շատ են դիմում և ճնշում ունևորին։
Կամ թե աղքատ գյուղացին համոզված է, որ կառավարությունը հարուստից առնելու է իրեն տա, դրա համար էլ չի ուզում հարստանալ, սեփական տնտեսություն ստեղծել։ Մի խոսքով՝ մի ամբողջ տեսություն իր գործնական միակ առաջարկով, որ անում է Օսեփը ամեն ժողովի, երբ հարկի մասին խոսք է լինում։
— Մի աբասի էլ աղքատից առեք։
Մի անգամ էլ խորհրդի նախագահին Օսեփն առաջարկել էր դիմում տալ կառավարության և իրավունք խնդրել գյուղի հարկը գյուղում բաժանելու:
— Հարյուր մանեթ չեն ուզում գյուղի՞ց, թող երկու հարյուր մանեթ ուզեն, մենակ թե մեզ ասեն էդ երկու հարյուր մանեթը դուք ձեր մեջ փայ արեք:
Գյուղխորհրդի նախագահը ծիծաղել էր.
— Ուրիշ տեղ չասես, Օսեփ ապեր, թե չէ կբռնեն քեզ։
Եվ մինչև հիմա ուրիշ տեղ չի ասել, բայց մտքից էլ չի հանել։
