Անդոն կարմրել է։ Նա չի ուզում, որ Մաշոն իմանա, թե ինքը ձու է ծախում։ Անդոն չի ուզում, որ դասարանը խոսի։ Իսկ ուսուցիչը պահանջում է վայելչագրության տետրը։
— Ձվերը ծախու չեն,— կտրուկ ասում է Անդոն և գլուխը բարձր պահած գնում է դեպի կամուրջը, դեպի մեր թաղը։
— Ես ուսումնարան չեմ գնում,— ասում է նա առավոտյան։ Բայց Անա զիզին թախանձում է, և նա գալիս է ինձ հետ։
— Անդո, նանին քեզ մատաղ, հրես հերդ կժերը կտանի․․․
— Հայոց «ժամը»։
Սպիտակ կամարներ և նկարներ՝ ոսկեզօծ շրջանակների մեջ։
Նուշիկի մայրը լալիս է... Մի քանի կանայք հեկեկում են, ինչպես կհեկեկան ուրիշի դագաղի վրա։
Մեր դասարանը երգում է տխուր երգեր, երկա՜ր, երկա՜ր...
Նուշիկի համար ենք երգում։ Աղջիկը ձեռքերը խաչել է, ինչպես թևերը ծալում է սառած թռչունը։ Գլուխը մի քիչ թեքել է և հանգիստ քնել։ Երեսը առաջվա դեղինն է, բայց գլխավերևը կարմիր ծաղիկներ են և սպիտակ մոմեր։ Ծաղիկների կարմիրը խաղում է նրա դեմքին, երբ թրթռում են մոմի կրակները։
Նուշիկի դագաղը հասարակ տախտակ է։ Վարպետը լավ չի ռանդել,– մեխը երևում է։
— Ոտքը կծակի,—մտածում եմ ես և տխուր երգում Նուշիկի համար։
Անդոն չկա, նա չի եկել։
— Ես չեմ երգի... Չեմ ուզում։
− Դու քեզ անկարգ ես պահում,— բարկացավ ուսուցիչը։