ժողովուրդներ տրորել են ճանապարհը, անցել՝ մեկը հյուսիս, մյուսը հարավ։
— Բռնի էս ճանապարհը, գնա՜, գնա՜ ու չի վերջանա։ Աշխարհը մեծ է, աշխարհը ծայր չունի։
Բրուտ Ավագը ինձ հողե փարչ է տվել և հողի մարդու օրհնություն։
— Ծարավես՝ կխմես։ Կուռդ դալար մնա…
Գիշերն անձրև է եկել, խոնավ է գետինը։ Կառքը աղմուկ չի հանում։
Ընկղմվում է Դրնգանը, քարերը ծածկում են մեր արևոտ թաղը, միայն գետափի տներն են երևում և ընկուզենիները։ Եվ ինչքան բարձրանում ենք, այնքան խոյանում է Ցից քարը։ Նրա տակն են բրուտների քարանձավները։
Երեկոյան հորթերն եկան, նրանց հետ հորթարած Անդոն։
— Գնո՞ւմ ես։
— Հա՛։
— Գնա՛:
Տխուր է Անդոն։ Հոգնել է, բայց չի գնում տուն։
— Էգուց հորթերն էն կուռը կտանեմ…
Կառքը բարձրանում է։ Սարի վրա ամպ է նստում։ Մեր թաղը չի երևում։ Շուտով այս ամպը կիջնի սարի վրայով և կփռվի մեր ձորերի վրա։
Մեկն ամպի միջից վազում է, ձեռքով անում, կանչում է։ Զարմացած կառապանը քաշում է ձիերի սանձը։ Կառքը կանգնում է։
— Անդո՛,— և դուրս եմ թռչում կառքից։
Գյուղի երեխաները երբ հրաժեշտ են տալիս, ոչ համբուրում են իրար, ոչ ձեռք են սեղմում։ Նրանք նայում են իրար, ինչպես մունջ մարդիկ։ Հեռացողը հեռանում է, ով մնում է տեղը, նայում է նրա հետևից մինչև սարի հետևն անցնի կամ իջնի ձորը։
Կառապանը մեզ բաժանեց։
