ձանձրացնում է. աչքն ընկնում է ծղնոտի փշրանքին, ծղնոտը մոտեցնում է շրթունքին։ Հանկարծ լսվում է աղջկա հնչուն ծիծաղ։ Ծիծաղում է մի առողջ կուրծք։ Գլուխս դարձնում եմ այն կողմը։
— ճանաչեցի՞ր,— հարցնում է Անդոն։— Մաշոն է...— պատասխանում է և ծամծմում ծղնոտի կտորը։
— Թիֆլիս է կարդում... Երկու տարուց կվերջացնի գիմնազը։
— Իսկ էն տղերքն ով են...
էն մեկը Ներսես բեյի տղան է, էն երկուսը սմատրիտելի տղերքն են, էն կանգնածը Սոնան է։
— Նա մի դասարան ցածր էր։
— Ասում են լավ աղջիկ չի։
— Ի՞նչ է անում որ...
— Տղաների հետ միշտ գնում է բաղերը։
Այնտեղ կիթառ են նվագում։ Մաշոն երգում է, մի թավ ձայն մեղմ երկրորդում է նրան։
Անճանաչելի են թվում Սոնան, Մաշոն։ Ինչպես ընկղմվող քարը, իմ հիշողության մեջ դողդողում է մեր դասարանը, ծիրանի ոսկեզօծ ծառը և ապա սուզվում մոռացության խավար խորքը։ Նրանք ուրիշ աշխարհից են, մենք ուրիշ։
Առաջ էլ այդպես էր... Ատելություն է ծնվում իմ ներսը դեպի այդ խումբը, որ ուրախ նվագում է, երգում։ Եվ օտարի պես նայում եմ նրանց կողմը։
— Անգո, հիշո՞ւմ ես Նուշիկին։
— Նուշիկը լա՜վ աղջիկ էր...
— Մայրը մնո՞ւմ է։
— Հա՛, էլի լվացք է անում։
Մեր հարևանները հեռանում են, մեր խոսակցությունն ընդհատվում է։ Մաշոն մեծացել, գեղեցկացել է։ Նայեց մեր կողմը, երեսը շրջեց։ Նա թափ է տալիս փեշերը, ինչպես առաջ, երբ նստարանից վեր էր կենում։ Նրանք հեռանում են, մթնում դեռ երևում է Մաշոյի
