Երեք տարի առաջ նրա մոտ էր եկել տրեխներով, մորթե վիթխարի փափախը գլխին: Ներս էր մտել և սարեցու զրնգան ձայնով ասել.
— Ինձ քու մոտ են ղարկել...
— Ի՞նչ կա։
— Ինձ պիտի ունթունես...
— Ո՞րտեղ։
— Հո մեծամեծի գործ չեմ ասում... Ղարաուլ, բան:
Կարամ լավ փայտոն քշիլ, ձի պահիլ: Մի խոսք, ամեն բան ձեռովս վեր է գալիս...
Եվ իսկույն ավելացրել էր, որ գյուղից նոր է եկել և որ տնից հեռացել է «կնկա պատճառով»։
Օսեփը դարձավ գիշերապահ։ Մի երեկո, երբ ինքը ներս մտավ հիմնարկը, Օսեփը միջանցքի ծայրից բղավեց.
— Ընկեր Լևոն, էս սհաթիս մի կնիկ թելեպոնով քեզ հարցրեց։ Ասի ըստի չի... Նհենց քաղցր էր խոսում։
Լուսիկն էր հարցրել։
— Ընկեր Լևոն, բախտս բերեց... Գնացի Աշտարակուց մի աղջիկ առա. իմ ուզած օղլուշաղն է... Դեյրա եմ առել, մի ջուխտ բատինկա։ Տես,— և նա արձակեց անձրևանոցի կոճակները,— իստակ մաքուր... էս սաղ նրա շնորհքն է... Համա էս գործս ուզում եմ փոխած... Այսուհետ ինձ համար չի։ Ես ըստի մենակ, նա ընդի...— և կրակը խառնելով ավելացրեց.
— Ասենք, պատահած վախտը գալիս է... Դե, տան հաշիվը ուրիշ...— Ապա անհամբեր հարցրեց.
— Հմի՞ որդի ես, ընկեր Լևոն. քո կուշտը որ գործ Հինի, էլի կգամ...
Լևոնը նայում էր կրակին։ Նրա ականջովն էր ընկել մի խուլ ձայն, որ գետնի տակից էր գալիս:
— Էս ջրի ձա՞յն է, Օսեփ...
— Լա, ըստի մի արխ կար... Խանգարում էր, տափի տակը գցեցին: Էս նրա ձենն է։