Ծաղկած ծիրանիների փողոցի առուն: Քարերի տակ, մութի մեջ գնում են ջրերը, և նրանց ձայնը խուլ է հնչում։
Լևոնը վեր կացավ։
— Չայ խմի...
— Չէ, գնում եմ:— Եվ մի քիչ մտածելուց հետո հարցրեց.
— Օսե՛փ, էստեղ ծիրանի ծառեր կային...
— ճշմարիտ, քո ասածն ա, ընկեր Լևոն... Հրե մի հատը մնում է...
Տախտակների կույտերի ետևը մնացել էր մի ծիրանի: Երևի նա մնացել էր, որովհետև տախտակները դարսել էին առաջը։ Իսկ պատի հետևի շարքը չկար։ Նրանց տեղը խիճերի, ավազի շեղջեր էին։
— Ըստի աղաք էլ եկած կլինես, որ հարցրիր...
— Հա, ես էս փողոցում ապրել եմ... Ասի տեսնեմ ի՞նչ կա...
— Ինչ կա՜... Պալատներ կան, ընկեր Լևոն... Սրա մի հատը մեր գեղում լիներ, սաղ ժողովուրդը մեջը կհավաքվեր։
— էդ էլ կլինի, Օսե՛փ...
— Էն վախտը կնիկս կառնեմ կգնամ գեղը... Սիրտս մեր սարերը շատ ա ուզում, է՜...
Օսեփը նրան ուղեկցեց մինչև փողոցը։ Դժգոհեց, որ Լևոնը թեյ չխմեց։
Լևոնը վերադարձավ դեպի Ասաքի տան փողոցը։
Քայլում էր խաղաղ ուրախությամբ, իր այցելությունից գոհ։ Մի անգամ էլ նայեց նոր շենքերին։
— Եթե Ասաքը քնած չլինի... Երևի նա էլ ինձ նման քիչ է լինում այս կողմ երբ։ Մեր ընկերներից շատերը չեն տեսնում այն բոլորը, ինչ կառուցում ենք։ Չեն տեսնում...
Ապա նորից հիշեց ծիրանիների փողոցը, Լուսիկի կապույտ զգեստը և առուն, առուն, որ կայտառ շառաչով գալիս էր անարատ ձյուներից։ Մի՞թե այդքան խոր հիշողություններ է թողել այն աղջիկը, այն անհոգ գարունը
