նրանց լայն ճակատները և սև եղջյուրները։ Մի քիչ առաջացան։ Երևաց երկրորդ զույգը, բայց սայլը չկար… Ապա երրորդ զույգը, նույնիսկ զրնգաց շղթան, որով միացրել էին լուծերը։ Գոմեշները ուժ էին անում, ձգվում առաջ: Նրանց ոտքերը ցեխի մեջ սայթաքում էին։ Նրանցից մեկն ընկավ հետևի ոտքերի վրա և ամբողջ ծանրությամբ կախվեց լուծից։ Մթնից մի մարդ դուրս թռավ և մտրակեց: Գոմեշը փնչաց:
— Ի՞նչ են քաշում…
Լևոնը կանգնել էր քարի վրա և հետաքրքիր նայում էր: Գոմեշները դանդաղ էին շարժվում: Խավարի մեջ այնպես էր երևում, կարծես վերջ չունի նրանց շարքը, և մի ահռելի ծանրություն գետնի մթին խորքից գոմեշները քաշում են լույս աշխարհ, քաշում են և դեռ ծայրը չեն հանել։
Լևոնը մի քանի քայլ արեց։ Մի խումբ երիտասարդներ վազեցին գոմեշների վրա։ Մի քանիսը մոտեցան առաջին անիվներին։ Վերջին անիվները բավական հեռու էին: Նրանք առաջին անիվների հետ միացված էին հաստ գերաններով, որոնց վրա մի վիթխարի և տարօրինակ բեռ էր, որ մշուշի մեջ աղոտ էր երևում։ Կարծես փոքր շոգեմեքենա էր, ջարդված խողովակով:
— Արտա՛շ, քար դիր տակը, քա՛ր…
— Սպասի գոմեշները նաֆաս առնեն…
— Ի՜նչ էլ ցեխ է…
— Սրանց ցեխը մերից շատ է,— ասաց մեկը, որ հենվել էր գոմեշին:
— Ի՞նչ է էդ, ընկերնե՛ր,— հարցրեց Լևոնը:
— Սև «հաց», ընկե՛ր,— պատասխանեց նա, որ կանգնել էր առաջի լուծի կողքին:
— Արտա՛շ, մի հարցրու տեղը… Գուցե իմանա,—մթնից կանչեց մի երիտասարդ։
Առաջին կանգնողը՝ Արտաշը, Լևոնից հարցրեց, թե ո՞րտեղ են հանձնում հավաքած մետաղը: Լևոնը հիշեց
