— Անդո, բալա, վազի չոլախին ասա, գա հաց ուտենք...
Ու կաղ ոտքը քաշ տալով, չոր ցեխի տախտակ դարձած գոգնոցը թխկթխկացնելով, գալիս էր Եգորը` մազերը գզգզված, այտին` ցեխի չորացած շիթ։
— Հը՞, բաջօղլի, Գյունեյ թաղը ո՞նց ա... Մեռնողն ա շատ, թե ապրողը...
Այդ դեղնած, սմքած մարդը, որի մազոտ կուրծքը միշտ բաց էր, կրծոսկրները դուրս ցրված,— մեզ հրեշի պես էր թվում, որին բանտարկել էին քարանձավում: Թեև նա գյուղում տուն ու ընտանիք ուներ, բայց տարվա մեծ մասը դուրսն էր, արհեստանոցում, քար ու քարափի վրա։
— Անդո, աշխարհքում խելոքն է շատ, թե դուռակը...
— Դուռակը,— պատասխանում էր Անդոն։
— Ա՛յ մալադեց... Դե բաց արա, բաց արա տեսնենք Անա զիզին ինչ ա ղրկել... Պա՜հ, պա՜հ, խիա՜ր, կանաչ խիար...
Եվ առողջ ատամներով վարունգը երկու կես էր անում...
Ահա մեր գետը, մեր զուլալ գետը, որի հունի խիճերը մեկ մեկ կարելի է համարել: Հորթերը վախվխելով, պոչը վեր պահած մտնում են ծանծաղուտները ջուր խմում և սարսռալռվ հետ գալիս։ Սառն է ջուրը, բարձր սարից է գալիս, ուր միշտ մռայլ ամպ է նստում, ամպի տակ սառուցի հաստ շերտեր։
Իսկ երբ վարարում է... Կոճղեր է բերանն առնում, գազազած շան նման շղթան կրծոտում, մեկ այս ափին տալիս, մեկ այն, նոր հուն ճեղքում, ավերում բոստան ու մարգագետին։ Շյուղի նման դողում է փայտյա հին կամուրջը, իսկ գետը ծանր քարերը երախն առած
