— Դու առաջ անցի... ձեր պատի տակ կսպասես, որ հարցնի, ասա Մեծ ապոր բաղում թութ էինք ուտում։
Իսկ Անա զիզին երեկոյան դեմ թոնթորալով մեր բակն էր գալիս ու մորս հանդիմանում։
— Ուր է էն փուչը, մի ձեռս ընկնի, ականջը մաշկահան անեմ... Թազա հալավը էնքան քար ու քոլի է քցել, թևը ճղել...
— Մերն էլ գոտին է կորցրել,— պատասխանում է մայրս։
Երկուսով անիծում են մեզ, պատմում մեր չարաճճի արարքները, թե առավոտից մինչև իրիկուն անհաց կորչում ենք այգիներում, «վաթսուն անգամ մտնում ջուրը դուրս գալիս», և կապտած, սփրթնած վերադառնում։ Նրանք գանգատվում են մեզանից, իսկ Անդոն գլուխը պատից վեր է հանում և աչքով կանչում ինձ։
— Աղջի Մարիամ, ծեծած աղ չունե՞ս, մի բուռ տաս,— վերջացնում էր Անա զիզին։ Նրանք տուն էին մտնում, իսկ մենք ծլկվում էինք դեպի ձիթհանքը, ուր երեխաների իրիկվա խաղի վայրն էր։
Նստել եմ ծիրանի ծառի տակ, տաքանում եմ, ինչպես քարերը, ձյունից մրսած գետինը, ծառերը, որոնք մերկ են և արևի ջերմությունից թխանում են։
Մերկ ծառերի արանքից երևում է քաղաքը, գունավոր տները։ Քամին փոշի է բարձրացնում փողոցներում, և փոշու ամպի միջից, իբրև ասեղնագործ շղարշի, երևում են հողածածկ տները, այգիների մեջ ընկած ամայի հնձանները։
Քամին խշշացնում է չոր տերևները, որոնք դեղին ուլիկների նման վազվզում են, թռչում քարերի վրայով, իրար հրում, փաթաթվում ոտքերիս և քչփչում, ինչպես առվակը, գարո՜ւն է, գարո՜ւն է...
Քամին քաղաքի կողմից ձայներ է բերում... Լսելի է,
