վրայով ներքև է իջնում Անդոն։ Աղջիկները նրանից փախչում են։ Անդոն մոտենում է ինձ։
— Ես է՛լ ուսումնարան չե՛մ գնա...
Քաղաքից շոսեն դուրս է գալիս, սլաքի նման ձգվում, կամուրջի մոտ կեռ տալիս, ապա ոլոր մոլոր բարձրանում բարձր սարը։ Ու գնում է, գնում է շոսեն, ինչպես գետը, բազմաթիվ լեռնային արահետներ խառնվում են նրան, և ինչքան գնում է, այնքան շատ է ծեծված, այնքան հին է ճանապարհը, և բազմաթիվ բանակներ, ժողովուրդներ տրորել են ճանապարհը, անցել մեկը հյուսիս, մեկը հարավ։
— Բռնի էս ճանապարհը, գնա, գնա, ու չի վերջանա։ Աշխարհը մեծ է, աշխարհը ծայր չունի։
Բրուտ Ավագը ինձ հողե փարչ է տվել և հողի մարդու օրհնանք։
— Ծարավես, կխմես։ Կուռդ դալար մնա...
Գիշերն անձրև է եկել, խոնավ է գետինը։ Կառքը փոշի չի հանում։
Ընկղմվում է Դրնգանը, քարերը ծածկում են մեր արևոտ թաղը, միայն գետափի տներն են երևում և ընկուզենիները։ Եվ ինչքան բարձրանում ենք, այնքան խոյանում է Ցից քարը։ Նրա տակն են բրուտների քարանձավները։
Երեկոյան հորթերն եկան, նրանց հետ հորթարած Անդոն։
— Գնում ե՞ս։
— Հա՛։
— Գնա՛։— Տխուր է Անդոն։ Հոգնել է, բայց չի գնում տուն։ — Էգուց հորթերին էն կուռը կտանեմ...
Կառքը բարձրանում է։ Սարի ետևը ամպ է նստել։ Մեր թաղը չի երևում, այնտեղ արև է։ Շուտով այս ամպը կիջնի սարի վրայով և կնստի ձորերի վրա։
