զգում, որ շաղ է նստում շինելի վրա, ոտքի տակից ցեխ է թռչում շինելի փեշերին։ Մի պատուհան բաց է... Լևոնը նայում է վերև։ Նրան դյուր է գալիս, որ կենվորը գարնան այդ մշուշին բաց է արել պատուհանը, և մշուշը ներս է մտնում։
Ռադիոն երգում է բաց պատուհանից։
— Ուրեմն դեռ ուշ չէ... — մտածում է Լևոնը։ Մի քանի կանայք, տղամարդիկ ծիծաղելով անցնում են դեպի նոր տները։ Նրանք կինոյից են գալիս և ուրախ են, որ նոր տներում լուսավոր, ընդարձակ սենյակներ ունեն։
Լևոնը մեխվում է տեղը.
— Վոտ չորտ,— ասում է և շարունակում քայլերը:
Ռադիոյի աղջիկը երգում է.
Նռան կլեպ պռոշդ...
Նեյնիմ աման ամա՜ն...
Լևոնը դանդաղ է քայլում և ափսոսում է, որ այդ խոսքն ասաց.
— Տարօրինակ է...
Եվ նա նայում է աջ, ձախ։ Ո՞ւր է ծաղկած ծիրանիների փողոցը... Ձախ կողմն էլ բարձրացան շենքեր, նույնպիսի բարձր տներ վարդագույն տուֆից, կապույտ բազալտից։ Ահա այն պայտաձև տունը, նրա քարերը եկեղեցու քարերն են: Տունը երկա՜ր, երկա՜ր պատշգամբներ ունի դեպի բակը։ Պատշգամբները լուսավոր են...
Բայց ու՞ր են ծիրանիները։
Կարծես երկար տարիների օտարությունից վերադարձել և փնտրում է այն տունը, որտեղ անցել էր իր մանկությունը։ Փնտրում է, և չկա, և որովհետև չկա, ավելի է բարձրանամ նրա հուզմունքը, նրա կարոտը։
Մինչ այդ, նա երբեմն հիշում էր այդ փողոցը։ Այն միտքը, թե ծառերն ու կավե պատը, փոքրիկ պատշգամբը դեռ մնում են, նրան օգնում էր, որ հեշտությամբ
