կկոցելով, իզուր էր փորձում մեծ ասեղը թելել Միկու գուլպաները կարկատելու։ Երբ դուռը ճռռաց, մայրը թողեց թել ու ասեղը և հարցրեց.
— Հաստատ ա՞…
— Բш հո սո՞ւտ չի …
— Ի՞նչ են ասում։
— Ասում են բոյը հաշիվ չի, թե մեջը սափ լինի, հիվանդ չլինի,— և դառնալով կնոջը,— ծեգին ենք գնալու, հաց ես շինելու, շինիր, կարող ա մի օր ուշանանք։
Եվ երբ կինը հացի տաշտին մոտեցավ, մայրը նստած տեղից ձայն տվավ․
— Մի քանի հաց էլ ավել շինի։
Միկին ինչ-որ բան էր փնտրում տան անկյունում ու, փնտրածը չգտնելով, հարցրեց մորը.
— Նանի, Չալկայի էն մեծ տոպրակը ո՞ւր ա, հետս մի քիչ դարման վեր ունեմ։
Շարմաղ բիբին վեր կացավ մեծ տոպրակի միջի բուրդը թափելու։
Քնելուց առաջ Միկին մի անգամ էլ գնաց գոմ: Պառավ կովը, այդ անսովոր այցից զարմացած, մինչև վեր կկենար ու որոճալով կմոտենար գոմի դռան, Միկին ձիու փալանն ու պարանները սարքեց, դրեց ախոռի մոտ և դուռը փակեց:
Երբ ճամփի պաշարը պարկի մեջ տեղավորելուց հետո կինը ճրագը հանգցրեց ու մութի մեջ շուլալվեց վերմակի տակ, Միկին մյուս կողքին դարձավ: Քիչ հետո կինը շշուկով հարցրեց.
— Բш էլ ճար չկա՞...
— Ի՞նչ ճար: Թե ջանին յարա լիներ... Հակառակի պես անիրավի մեջքը կասես խինայած լինի։
Կինը մի անգամ հանգ արեց խնդրելու, որ Միկին քաղաքից դոտկալի կտոր բերի, բայց չասեց: Տեղը չէր։
Եվ լռեցին: Այդ գիշեր շատ ուշ քնեցին։ Երեքով էլ լուռ էին, միայն երբեմն Շարմաղ բիբին կողքից կողք էր
