— Գնա քնի, Ռուշա՜ն,— ասաց Անտոնը։
— Քունս լի տանում,— ու տեղում շտկվեց։ Զանին առիթից օգտվելով սամավարը դրեց սեղանին։ Զրույցը հանդարտվեց, մոտեցան սեղանին։ Ունանը տեղից վեր կացավ ու նստեց իր անփոփոխ տեղը' սեղանի ծայրին։
— Ռուշան, Անտոնը որ քեզ հետը տանի, կգնա՜ս,— հարցրեց Սահակն այն աշխույժ տրամադրությամբ, որպիսին ունենում է աշխատանքից հետո հանգստացողը։
— Կգնա՜մ,— կտրուկ պատասխանեց Ռուշանը և չնկատեց, որ սամավարի հետևից իրեն հառած մոր աչքերը զարմանքից լայնացան։
— Որ քեզ տանի, ի՞նչ ես դաոնալու...
— Միլիցիա,—լուրջ ասաց տղան։
Սահակն ու Անտոնը ծիծաղեցին, Ունանը ժպտաց նրանց ծիծաղի վրա, իսկ Զանին ձեռքը մեկնեց սամավարի ծորակին ու սառավ։
— Աչքդ վրան պահի, չես տեսնո՞ւմ,— ասաց Ունանը, ձեռքով ծորակը շրջելով։ Բաժակը լվել էր ու ջուրը թափվում էր սեղանին։ Զանին շփոթվեց, և նրա թորշոմած դեմքը պղնձագույն դարձավ հուզմունքից։
...Ուշ էր, երբ նրանք գնացին։
— Նանի, տեղերս քցի... է՜, ապի, դու ոնց ես... Մազերդ սպիտակել են, բայց էլի պինդ ես։
— Ինչ դժար գործի ենք որ...— պատասխանեց հայրը և դարձավ կնոջը,— թախտին քցի տեղերը։ Էն պատուհանն էլ փակի. լուսադեմին քամի է լինում։
— նանի, դու ոնց ես... բա չես բեզարել, էսքան որ աշխատում ես։
— Նանին քեզ մատաղ...
— Բա Վաղոյից չես հարցնո՞ւմ։
— Հը, բան կա՞,— ու բարձը մնաց ձեռքին։
— Ամուսնացել է,-— ժպտալով ասաց Անտոնը։
— Արի՜ է, այ ալևոր,— կանչեց Զանին,— հարսը Լավ տնի՞ց է։
— Ի՞նչ տուն, նանի։ Ահնհեր, անմեր մի ռուս աղջիկ է...
— Ռո՞ւս։
