— Ուրեմն ժողովյը բաց արա, —ձայն տվին մի քանի հոգի:
Տեղկոմի նախագահը զանգ տվեց։
— Շուտ արեք, ընկերներ, նստեք... Մի քիչ նեղվածք է, ոչինչ, Սեդրակ... տեղ տուր` պապաշան նստի...
— Արի՛, պապաշա:
— Մեզ մոտ արի...— կանչեցին այս ու այն կողմից։
Դանելը ժպիտն երեսին կուչ եկավ նստարանի ծայրին: Նա այդ երեկո էլ զվարթ տրամադրություն ուներ։
— Ընկերներ, ընդհանուր ժողովը հայտարարում ենք բացված... խոսքը ընկեր Խաչիկյանինն է, որն որ ձեզ մանրամասն կհասկացնի քանի հանգամանքը։ Ուրեմն լսողություն:
Ընկեր Խաչիկյանը հանձնաժողովի կողմից ուղարկված էր քաղխորհրդի համար ապարանի կոլեկտիվից պատգամավոր ընտրելու։
Նա պարզ և հասկանայի սկսեց պատմել, թե ինչո՞ւ համար է քաղխորհուրդը, ո՞վքեր են մասնակցում նրա ընտրության:
Ընկերոջ զեկուցումից պարզվեց, որ քաղխորհրդի անդամը պիտի աշխատի խորհրդի սեկցիաներից մեկն ու մեկում։ Նա պարտավոր է հաշիվ տալու իր ընտրողներին, լսելու նրանց պահանջները։
— Չէ՜, մանկապարտեզն ստացանք,— ընդհատեց մեկը։
— Քաղխորհուրդն ունի առողջապահական, կրթական, կոմունալ, ֆինանսական և նման սեկցիաներ։ Պետք է ընտրել աշխատասեր, գիտակից և բանվորների շահը պաշտպանող ընկերոջ։
Մի ժամից զեկուցումը վերջացավ։ Մոտ կես ժամ էլ տևեց հարցերը։ Նախագահը վերջում հայտարարեց. — Այժմս, ընկերներ, տվեք համապատասխան թեկնածու... Ըստ օրենքի մենք պետք է տանք երկու պատգամավոր... Առարկություն չկա՞, որ մեկը կին լինի...
— Չէ՛, չէ՛ ... Չկա։
— Ուրեմն տվեք անունները...
— Պապաշայից լավը չկա...— կանչեց մի տպագրիչ։