«ԱՐՏԵԼԻԱ»
Ամռան կեսօրվա կիզիչ արևը խանձում է։ Մի նեղ կածանով ձին զգույշ փոխում է քայլերը, իջնում, նորից բարձրանում։
Գյուղը դեռ չի երևում։
Կածանը ցորենի արտերի միջով է անցնում։ Բերք չկա այս տարի. ձմռան ցրտերը կտրել են, երաշտն էլ մի կողմից է այրել։ Արտերում՝ լղարիկ հասկեր, հատ ու կենտ, թզաչափ բարձրության:
Կանաչն է փրփռում միայն բազմերանգ ծաղիկներով բնական մարգերում, որ նախշուն գորգերի պես փռվում են սարալանջերին։ Հեռվից, ասես, քաթանի կանաչ գույնի վրա մեկը վրձինով քմահաճ գծեր է քաշել՝ մի տեղ կարմիր, մյուս տեղ՝ դեղին։
Բանուկ ճանապարհ չէ։ Գնում եք ժամերով, ոչ ոքի չեք հանդիպում։ Հնձի ու վարի ժամանակ միայն մի քանի օր բանում է ճամփան: Գյուղից-գյուղ երթևեկ քիչ կա։ Ամեն գյուղ ինքնամփոփ է, հարևանի մոտ գնալ-գալ չունի։
Կածանն իջնում է դեպի ձորը, անցնում սրածայր ժայռերի տակով։ Վայրէջքը դժվար է, քարոտ, առապար։ Ներքևն անդունդ է. մի անզգույշ քայլ՝ և մեծ կտորը ականջդ կմնա։
Վերևում ժայռեր են, որոնց հիմքը հեղեղը փորել է, մաշել, և մի թեթև ցնցումի են սպասում, որ գլորվեն ներքև։
Մի հեղեղ լինելիս՝ ավազախառն սելավը սրբում է կածանը, քար ու հողով ծածկում և տեղ-տեղ դժվար անցանելի խորխորատ կազմում։
