Էջ:Axel Bakunts, Collected works, vol. 2 (Ակսել Բակունց, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/33

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

«ՏՐԱԽՏՈՐԻ ՄԱՇԻՆ»

Գյուղը հեռվից քարակույտերի է նման։ Աթարի սրածայր կիտուկներն են, խոտի դեղնած դեղերր, մեկ էլ երդիկներից բարձրացող ծխի քուլաները, որոնք անցորդին իմաց են տալիս, թե այդտեղ գյուղ կա, մարդիկ են ապրում։

Շատ հին անցյալ ունի գյուղը։ Տների պատերը մամռոտել են, գերեզմանատան քարերը,կիսով չափ թաղվել են հողի մեջ, չեչոտել՝ արևից, անձրևից։ Ինչե՜ր չի անցել գյուղի գլխով։ Քանի՜ դարեր քարվանի պես եկել են, անցել ու հետք թողել։ Հալածել են գյուղին, ավերել, հրդեհել մի քանի անգամ, բայց էլի հավաքվել են, քարերը դարսել իրար վրա, հնացած գերանները շարել և պատսպարվել նրանց տակ ու շատացել՝ իրենք էլ, գոմի տավարն էլ։

Հեռվից այդպես է թվում։ Ու եթե տեսել ես գյուղը տարիներ առաջ, նայում ես հիմա էլ և մտածում, որ գյուղում ոչինչ չի փոխվել, դեռ ավելի են հնացել գուցե տները, քարերն ավելի մամռոտել։

Այդպես չէ սակայն։

Գյուղի ներսում, մգլոտած, ծխից սևացած պատերով խրճիթներում ամեն ինչ տակն ու վրա է եղել։ Անդարձ մեռնում է հինը, ու նորը գարնան կանաչի պես հերվա դեղնած ցողունների արանքից ծլում է փարթամորեն։

Ավելի շատ գիտեն, ավելի բանիմաց են։ Չինաստանով էլ են հետաքրքրվում, բյազի գնով էլ, կոոպերատիվի հաջողությամբ էլ։ Երբեմնի աղքատը, որ անխոս հարսն էր ունևորի առաջ, հիմա համարձակ նրա երեսովն է տալիս.

— Էն անցավ, գիտեցածդ մոռացիր…