Այս էջը սրբագրված է
Աղմուկը հանդարտվում է, խարույկների կրակը թուլանում, մերթ էլի բռնկվում։ Շներն են հաչում. կլանչում է մեկն այս ձորից, մյուսը ոռնում է զիլ և երկյուղ է ազդում, անմեկնելի մի զարզանդ։ Կոլոլվում եմ յափունջուս մեջ ութիկն տաքիս:
Քիչ անց, սարի ետևից, արծաթ սինու պես, կոլոր լուսնյակի պռունկն է երևում, ասես մի անտես ձեռք սարի ետևից բարձրացնում է նրան։
Խաղաղ է յուրդերում։ Շներն էլ չեն հաչում։ Վրանի առաջ կովերը մուշ-մուշ որոճում են։ Ձորակից լսվում է բայաթու մի մեղմ ձայն, որ թրթռալով հանգում է օդի խաղաղ ոլորտում։
