ԱԲԳԱՐԵՆՑ ԻՎԱՆԻ ԴԱՏԸ
1
Գյուղում Աբգարենց Իվանից հարուստը չկա։ Ձիեր ունի, եզներ, բաղ ու բոստան, տարին 2 բատրակ է պահում, իսկ գարունքին մի չոբան էլ ավել է վարձում` ոչխարը սար տանելու համար։
Ձմեռն էլ պարապ չի նստում, ուշքը փողի վրա է, մի քանի մանեթ աշխատելու։ Ձեռաց փող է տալիս, առանց մուրհակ, մանեթին քսան-երեսուն կոպեկ էլ վրա դնում։ Ոչխար է մորթում, եզ ու կով առնում, ծախում, մի խոսքով, մի ձեռքը միշտ փողի հետ է խաղում, մյուսը՝ ամբարների բանալիների հետ։
Աբգարենց Իվանի ավել անունը դրել են «քյասիբ ուտող»։
— Էդ կայքդ ո՞վ ա ուտելու, Իվան, ժառանգ էլ չունես,— հարցնում էին գյուղացիք, երբ աշխատանքից ազատ ժամերին զրույց էին անում պատի տակ։
Իվանը խեղճ էր ձևանում, վիզը ծռում և կամաց ասում.
— Է՜, ինչ ունեմ, որ է… Երկու լղար եզ, մի քանի կով։ Էն ա, ծախում եմ, տուրքը տամ…
— Դե լավ, լաց մի լինի, մեզ էլ չես խաբելու, Իվան,— ասում էին գյուղացիք։
Իվանը մի հոգս ուներ՝ ժառանգ ունենալ։ Եվ երբ այդ հարցը տալիս էին նրան, թե կայքդ ով պիտի ուտի, խեղճանում էր, մտքում նզովում իր չբերք կնոջը, տուն դառնալիս ուշունց տալիս դարդից դեղնած կնոջը։
Իվանը մտքում դրել էր ժառանգ ունենալ, թեկուզ ուրիշ կնոջից։
