Տեսա մատենադարանը։ Դուք այնտեղ եք աշխատում, հին ձեռագրերը կարգի եք բերում, համարակալում։ Եվ երբ մագաղաթյա մի մատ յան եք բաց սձնում, Լուսանցքների գու¬ նավոր նախշերին նայում, դուք դարձյալ քյոլզանդին եք հի¬ շում, ձեր աչքերը մագաղաթի Վրա մի հին պատմություն են կարգում ։ Սենյակի անկյունում, մաշված բազմոցի վրա մոռում էր Վանա պառավ կատուն։ Դուք ցույց էիք տալիս <րնախնական երկրիցձ) մի վավերագիր, և երբ ակնոցները հանեցիք' ներս ես 10 կաթուղիկոսի նամակը ցույց տալու, ինձ թվաց, թե դուք կույր եք, աչքեր էլ չունեք։ Պ արարտամ արմին մի կին սև վուալի տակից նեղլիկ պա¬ տուհանների շարքում որոնում էր ծսձնոթ պատուհանը։ Ինչո՞ւ Զանգեզուր չեք ասում, այլ Սյունյաց աշխարհ։ Պատուհանից ալեխառն մորուքով մի գլուխ երևաց, ժպտաց։ Վուալով կինը դռնակով ներս մտավ։ Միրուքը պատուհանը Վրակեց, փեղկի ետևից երևաց և վուալը։ Ինչ սառն էր ձեր սենյակում, ձեր բառերրճ անսահման ձս/նձրույթ։ ՀեռսՏնալիս դուք տրտունջ Հայտնեցիք, որ նոր սե- 20 բունդը էլ առաջվա գրքերը չի կարդում, նրանցից և ոչ ոք չի հարցնում այն, ինչ իմաստն է ձեր կյանքի։ Ի՞նչ կանեիք, եթե մատենադարանում մագաղաթյա գրքեր չլինեին... ... Երեկո յան քաղաքում հրավառություն կար։ Պվնձե փո¬ ղերը հնչում էին հաղթական մարշով։ ДՀահեր էին վառել և դրոշների կարմիրը ջահերի լույսով արնագույն էր թվում։ Մեկը բարձր ու զիլ խոսում էր պատշգամբից։ Պղնձե փողերի հաղ¬ թական մարշը արձագանքի պես էր Հնչում։ Իսկ դուք տոնական այդ իրիկուն աղմուկից հեռու կար¬ դում էիք հինգերորդ դարի մադաղաթ***
