Հողը տաքացավ, գութանները դուրս արին։ Ծատուն տղան էլ վար գնաց։ Վաղուց, շատ վաղուց էր մաճ չէր բռնել։ Մոտիկացավ մաճին, ուժը գութանին տվեց, մինչև մի ակոս ծրելը ձեռքերը թուլացան, նստեց գետնին։
— Քոնը արշինն ա, Ծատուն տղա,— ձեն տվեց քշողներից մեկը, իջավ լծից, մաճը բռնեց։
Ծատուն տղան հանգստացավ. մի քիչ էլ մնաց և, դեռ գութանը չարձակած, տուն եկավ։ Մյուս օրը մաճկալը Ծատուն տղից մի օրավարի վարձն էր ուզում։
— Առ, էլ չունեմ, երեխաներիցս եմ կտրում,— ասաց Ծատուն տղան, խեղճանալով։
Բայց Ծատուն տղան բեռը բռնել էր առաջ, երբ ճոթ կար խանութում, նալ ու մեխ և շաքար։ Պահած փող ուներ, մառանում յուղ ու պանիր կար։
Մի տարի էլ, և քաղաքում Ծատուն տղի մի քանի հին ծանոթները կողպած խանութները բաց արին։ Ծատուն տղան պանիր ու յուղ տարավ քաղաք, հողի կճուճում պահած ոսկին էլ հանեց, խանութի խոտը մաքրեց, կարգի բերեց։
Էլի առաջվա խանութում էր Ծատուն տղան մի քանի թոփ կտոր դարսել, սապոն, աղ, լուցկի։ Քաղաքում ծանոթներ ուներ հին, օգնել էին, ապրանք տվել։
Ծատուն տղան էլի դինջ նստեց խանութում, արշինը ձեռքն առավ, ապառիկի հին դավթարում նոր երես բաց արեց։
Գյուղը հեռու՝ ճամփան կածան, ուժը պակաս։ Ջահիլներն աղմկեցին, նամուսի ընկան. ո՞վ էր՝ պատմեց կոոպերատիվի մասին։
Կեսգիշեր էր, երբ ցրվեցին տները։ Եվ դեռ երկար ժամանակ մտածում էին կոոպերատիվի մասին, Ծատուն տղի նոր խանութի մասին։
Ծատուն տղան լսեց, որ ուզում են ջուրն էլ առաջվա առվով չկապեն։ Մի անգամ էլ մտքում կրկնեց այն, ինչ հազար անգամ էր ասել.
— Թե սրանք մնան, վերջս լավ չի...
Հիշեց մի քանի թոփ կտավը, լամպի շուշան, նալ ու մեխը, որ տարել էին, խլել իրենից, միտն ընկավ մաճկալի խոսքը, թե՝
