Էջ:Axel Bakunts, Collected works, vol. 2 (Ակսել Բակունց, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/71

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Ծատուն տղա, քո բանը արշինն ա...

* * *

Նոյեմբերի արև օր էր, պայծառ, դուրեկան աշնան օր։

Քաղաքում նոյեմբերի արևի տակ պսպղում էին նվագափողերը պղնձե, լայն փողոցներում ծովացել էր բազմությունը, ալեկոծ դրոշները՝ վե՜ր, բարձր։ Թնդում էր քայլերգը, աղմուկ կար, երգ ու ուռա, մեկը պատշգամբից ձայնով զիլ մեր վերելքն էր պատմում։

Արև էր, և հեռու գյուղում աշնան դուրեկան օր։ Դրոշներ կային՝ փայտի ծայրին հագցրած, գույնզգույն շորերով հարս ու աղջիկ կար, բրդի չուխավոր շինական։ Դհոլը դմբում էր, զուռնան փչում էր զիլ։

Շատերը խոսեցին. ամեն մարդ իր միտքն էր ասում, միտքը հյուսում յուրատեսակ, հետո մեկն էլ բարձրացավ քարի վրա, խոսեց, թե՝

— Ընկերներ, մենք կապերատիվի կողմից շատ ետ ենք մնացել, էս ձորերում մթին ա։ Ծատուն տղան էլի կենդանացել ա։ Մեզ պետք ա մի կապերատիվ հիմնենք հենց էս տոնին, էստեղ։

Խոսեց, հետո դարձավ բազմությանը, թե՝

— Կապերատիվ սիրողը թող մոտենա, գրվի էստեղ...

Մոտեցան, առաջ քաշվելով, վարանոտ, հետո սրտալի։ Գալիս էին գրվում, փայը վճարում։

Նա, որ խոսել էր, շուտ-շուտ կանչում էր տեղից.

— Շեն կենա մեր կապերատիվը...

Ծատուն տղան էլ էր լսում նրան, տեսնում, թե ինչպես են գրվում։ Մեծ մասը իրեն պարտ էին՝ լավ էր ճանաչում։

Կանգնել էր մի քիչ հեռու, նայում էր նրանց։ Կարծես հեղեղ է, գարնան վարար հեղեղ, իսկ ինքը մի չոր տաշեղ հեղեղի բերանում։

Ծատուն տղի փափախի տակ մի միտք կար միայն.

— Սրանք որ կան, վերջս լավ չի...

Այնքա՜ն հուսահատություն էր կաթում Ծատուն տղի լոշ ականջներից։