բախտի բան է, մեկ էլ տեսար մի ինջիներ եկավ, ասեց թե էս հողի տակին մադան կա։
- Դե հո սուտ չի։ Հրեն ասում են Զեյթայի վերի հանդում քարի քոմուրի մադան են գտել,- ասաց Արզումանը։
- Որ վնաս էլ անեմ, մի քանի աղքատ էլ է հաց կուտեն։
Էդ էլ թող իմ վարձը լինի։ Աշխարհը հո հետս գերեզման չեմ տանելու, ասենք մարդու թամահն է շատ... էս է, Արզումանին զավեդուշի եմ դնելու։
- Եգորն էլ ստարշի մաստեր,— վրա բերեց Արզումանը ու ծիծաղեց։ Նրա ծիծաղը հաճելի չեղավ Մկրտումին։ Փշաքաղվեց, 10 աչքերը խորն ընկան, ճակատի ճեղքվածքի շուրջ արյուն հավաքվեց։
- Բա ջուրը ո՞նց ես անում,— հարցրեց Ավան ամին, ծածկելու համար Արզումանի ծիծաղի տպավորությունը։
- Ջուրը ձորով էլի թող գնա,.. էս պատը քաշում եմ, որ ամառը ջուրը բարակելուց զավոդը պարապ չմնա։
- Էս ջուրը զավոդ չի բանեցնի, Մկրտում։
- Չի բանեցնի՞... Վերի առուն էլ շուռ կտամ։- Վերի առուն սարից էր գալիս և անցնում Խոջա Հիբանի մեծ արտով, իջնում գյուղի վրա։20
- Վերի առո՞ւն,- ու բոլորը զարմացան։ Նույնիսկ Եգորը
տեղից վեր կացավ ու մոտեցավ նրանց, հետևից քաշելով
ձին։ Վերին առվակն անցնում էր նրանց բակով, և բակի երկու
պառավ տանձենիները ամառվա տապին լիուլի ջուր
էին արբում։
- Ոնց կլինի է՜դ․․․
Սիմոնը դադարեցրել էր մուրճի զրնգոցն ու երեսը դարձրել խոսողների կողմը։
- Բա ժողովո՞ւրդը․․․
- Ուրեմն կժերով պիտի ջուր բերեն, կալերը 30 ցեխապատե՞ն...
- Տանձիքը կչորանա՜ն․․․
Համարյա միաժամանակ հարցրին Ավան ամին, Արզումանն ու Եգորը։ Մկրտումն ունքերն իրար տվավ ու գլուխը թեքելով Եգորի կողմը, կանչեց.
