Էջ:Axel Bakunts, Collected works, vol. 3 (Ակսել Բակունց, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/288

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

առանց թաքցնելու իր հիացմունքը, նայում էր երիտասարդի մաքուր սափրած երեսին, որ վարդագույն էր երեկոյի սառնից, և նրա խելոք աչքերին, որոնց տիկին էլոիզն առաջին հանդիպումից հետո անվանել էր «մութ ծովեր»։

- Ո՞վ կա ներսը,- և երիտասարդը գլխով նշան արեց դիմացի սենյակի կողմը, որտեղից լսվում էին ինչ-որ խառն ձայներ։

- Տղամարդուն չի վայելում այդպիսի հարցասիրություն,- կեղծ լրջությամբ հանդիմանեց տիկին Աուսլենդերը և նրա 10 վրա նայեց այնպես, ինչպես կնայի ամուսնացած կինն իրենից ավելի երիտասարդ տղամարդու, որի առնական միամտությունն ամեն ինչ ճաշակած կնոջը հիշեցնում է և այն, որ նրա համար անդարձ կորել է, և այն, որ դեռևս մնում է, ինչպես ծառի վերջին պտուղը՝ ցուրտ աշունքին։

- Ուրեմն դուք ոչինչ չե՞ք լսել այսօրվա դեպքերի մասին,- հարցրեց տիկին Պարրոտը։

- Ո՛չ, տիկին,- և նա ուզեց երդվել, բայց հիշեց, որ պրոֆեսորն արգելել է երդվելը, իբրև «անվայել բան, որ հատուկ է միայն ռուս աստիճանավորներին և վաճառականներին», 20 ինչպես ասել էր պրոֆեսորը։

- Ես ճաշից հետո գնացել էի իմ հիվանդ բարեկամի մոտ․․․

- Ինչպե՞ս է հիմա այդ խեղճ մարդը,- և տիկին Պարրոտը թեթև հառաչեց։

- Նա երևի երբեք այլևս չտեսնի իր հայրենիքը,- տխուր ասաց երիտասարդը։ Մի պահ լռեցին, կարծես երեքով էլ միտք էին անում, թե ինչքան ծանր է երբեք չտեսնել հայրենիքը։

- Իսկ հետո ո՞ւր գնացիք,— լռությունը խախտեց տիկին 30 Աուսլենդերը։

- Այնտեղից ես գնացի Դոմբերգ, որովհետև այդ զրույցն ինձ ևս հիշեցրեց իմ հեռավոր հայրենիքը,- նրա ձայնը դողաց, դողդողաց նաև ներքին շրթունքը։ Տիկին էլոիզը խղճահարվեց և նրա սիրտը շահելու համար ասաց․

- Իմ երիտասարդ բարեկամը թող չտխրի․․․ Դուք մի օր պիտի տեսնեք ձեր հեռավոր հայրենիքը․․․ Այ, մենք երբեք