- Ես նրան միայն ցույց կտամ Գերմանին՝ իբրև կենդանի ապացույց, որ նրան ոչինչ չի պատահել,- և տիկին էլոիզը ծիծաղեց, ձգեց իրանը, նրա թավշե զգեստը ծալ-ծալ ծփաց, ինչպես կատվի մորթին, երբ տաք անկողնում զարթնում է կատուն։
Նրանք բարի գիշեր ասացին և հեռացան։ Պրոֆեսորը սանդուղքի գլխին պահեց լապտերը, մինչև նրանք դուրս եկան փողոց։
Դուրսը մութ էր, և մարդաձայն չէր լսվում։
10 - Երկար նստեցինք,- և տիկինը դանդաղեցրեց քայլերը։ Նրանք լուռ գնում էին կողք֊կողքի։
- Դուք չե՞ք մրսում... Սառն է օդը։
- Ես ցուրտ չեմ զգում։
- Երիտասարդ եք և եռում է ձեր արյունը, իսկ ե՞ս- և նրա ձայնը դողաց։ Տիկին էլոիզը յոթ տարով մեծ էր Արմենիերից, սակայն նա խնամքով էր պահել իրեն և տարիքից ավելի երիտասարդ էր։
- Դուք դարձյա՞լ զայրացած եք։
- Այն ծերունու վրա՝ այո′։
20 - Իսկ ի՞նչ էր պատահել դուրսը։
Արմենիերը պատմեց և ավելացրեց.
- Ինչպե՞ս կարելի է... չէ՞ որ նա էլ մարդ է։ Եվ ես գիտեմ, որ այն թշվառին երևի ավելի սաստիկ է պատժել, երբ հասել են պոլիցեյհաուզ։ Նա ինքն արդեն սպառնաց։
- Բարի է ձեր սիրտը, իմ բարեկամ, և թող միշտ այդպես մնա,- և մթնում տիկինը սեղմեց նրա ձեռքը, ապա թուլացրեց և զգաց, որ ուղեկիցն այլևս չի թողնում այդ տաք և քնքուշ ձեռքը։
Նրանք այդպես լուռ գնացին՝ ջերմ անրջանքի մեջ, և 30 տիկինը միայն մտածում էր, որ չանցնեն իրենց տնակը, որովհետև երբեմն նրան թվում էր, թե ոչ թե քայլում են մութ փողոցով, ուր խավարի մեջ ուրվագծվում էին տները՝ սրածայր կտուրներով, փակ դարպասները և ծառերը, որ դեռ մերկ էին, և նոր էին ուռչում բողբոջները,- տիկին էլոիզին թվում էր, թե քայլում են մի անսահման դաշտով, որտեղ ոչ
