- Ցուրտ է... կարող եք մրսել,- ասաց նա կոշտ և առնական գորովով, ապա նայեց մյուս սենյակի դռներին, որտեղից սովորաբար ներս էր մտնում պրոֆեսոր Աուսլենդերը, լսելով նրա ձայնը։
- Գերմանն այսօր ուշ կվերադառնա...
- Ինչ մութ գիշեր է... Իսկ ո՞րտեղ է Մատիլդան։
- Նրա եղբայրը եկել է գյուղից։ Խնդրեց այցելության գնալ։
Արմենիերը լռեց։ Արտասովոր և քաղցր մի բան կար էլոիզի 10 ձայնի մեջ։ Եվ պրոֆեսորը տանը չէր, տանը չէր նաև աղախինը՝ Մատիլդան, և տանը ուրիշ ոչ ոք չկար։
Իսկ տիկին էլոիզն այնքան գեղեցիկ էր, այնպես էին այրվում այն փնջերը նրա սև զգեստի վրա։
- Ինչպես չեք երկյուղում մութին տանը մենակ մնալ։
- Մեր տունը մութ չէ... Տեսեք քանի մոմ է վառվում,- հնչեց նրա ջղային ծիծաղը։
- Իմ հայրենիքում կինը կվախենա մութ գիշերով տանը մենակ մնալ։
- Բայց ես մենակ չեմ։ Դուք այստեղ եք,- և նորից 20 հնչեց նրա հեգնոտ ծիծաղը, որով տիկին էլոիզը ուզում էր խայթել նրան։- Այնպես չէ՞, դուք ինձ կպաշտպանեք, եթե չարագործները հարձակվեն մեր տան վրա, ինչպես հարձակվում են ձեր երկրում։
Արմենիերը ոչինչ չասաց. նա կանգնել էր կլավիրի մոտ և փորձում էր վերհիշել այն գամման, որ հնչում էր ինչպես վանքի զանգերի ղողանջ։
- Ուզու՞մ եք ձեզ սովորեցնեմ կլավիրի վրա նվագել։
Արմենիերը տխուր պատասխանեց.
- Ինձ համար ուշ է արդեն... Մեզանում ասում են 30 քառասունի մեջ սովորողը գերեզմանում կնվագի։
- Բայց դուք շատ հեռու եք քառասունից։
- Համբերություն չունեմ, տիկին էլոիզ։
- Հենց դրա համար էլ պիտի սովորեք նվագել։
- Կիթառի վրա գուցե, թե չէ իմ հայրենիքում ո՞րտեղից է այս գործիքը, և ո՜վ գիտի, ես պիտի ունենա՞մ տուն և ընտանիք։
