— Պարուն վարժապետ, բա ինչու՞ ես լռել։ Ուրեմն, հայրը որդուն մեռած էլ չտեսնի՞..․
Գեդեոն վարժապետը գլուխը բարձրացնում է, ուզում է բան ասել, բայց նկատելով գնդապետի դեմքը, հայացքը դարձնում է դեպի պատուհանը։
Գնդապետը տեղից վեր է կենում։
— Կարճ կապի։ Մեր օրենքը չի տալիս թշնամու դիակը։
— Էդ հու՞նց օրենք ա, որ դիակից էլ ա վախենում...
— Շատ պիտի խոսե՞ս,— և ծերունուն է մոտենում պարուչիկ Ամիրջանովը, բռնում է նրա թևից, բայց Աթա ապերը 10 տեղից չի շարժվում։
Գնդապետը վառում է ծխախոտը։
— Բա պիտի խոսեմ, բա հո՞ւնց... ախր ծնող եմ։ Բա հինչ պատասխան տանեմ մորը...
Ծերունին անհողդողդ կանգնել է։ Պարուչիկը կատաղած ապտակում է Աթա ապորը։
— Քեզ պատասխան..․
Գնդապետը նետում է լուցկին։
Ծերունու բերանից արյունը կաթկթում է արխալուղի վրա։ Հայց հանդարտ ու վեհ ասում է, բառերը հնչեցնելով մեկ-մեկ։ 20 - նա իմ փոքր տղան էր... ես է′լ տղա ունեմ։ Էս իմ պատասխանը, բա նրա՞ն հինչ պատասխան կտաք։ Նրան էլ սպանեցիք՝ բա ժողովրդին հինչ պատասխան կտաք... Գնդապետը ծխում է։ Ծխի քուլան ծածկում է ամեն ինչ։
7
Ծուխ չէ, այլ ձյունամրրիկ է։
Անցավ ձյունամրրիկի ալիքը։ Բանտի ամայի բակը, քարե բարձր պատեր։
Երկու հսկիչ և այն պահակ զինվորը թաղել են դիակը։ 30 Վերջին բուռ ձյունախառը հողը լցրին և հավաքելով բրիչն ու բահը, հեռացան։
Քամին ձյուն մաղեց, ձյունը ծածկեց և աննշան հողաբլուրը, և այժմ միայն բանտի ամայի բակն է, մռայլ պատերը, պատի գլխին դրսի պահակը տխուր դնդնում է՝
— Քար քարի վրա չի մնա, Բայբուրտ...
