8
Քարատակ տուն։
Ձմեռվա գիշերը կես է։ Քուրսու վրա վառվում է այն փոքրիկ լամպը, որ կոչվում է տուզուրիկ ճրագ։ Լամպը հազիվ է լուսավորում քուրսու շուրջը։
Քուրսու մոտ թիկնած ննջում է Աթա ապերը։ Նրա դիմաց նստած է Մինա զիզին։ Քուրսու վրա, սինու մեջ ձավար է։ Մինա զիզին մատներով մաքրում է ձավարի քարերը։ Նինջը հաղթում է, մատները քնում են,- ինքը գլուխը կախում է սինու 10 վրա, ապա ցնցվում է, նորից է քարերը մաքրում և նորից քունը տանում է։
Քուրսու վրա մռռում է կատուն։
Այդ խեղճ խաղաղությունն օրորում է Սոնան՝ նրանց հարսը։ Սոնան չոքել է օրորոցի առաջ։ Օրորում է, և քնաբեր ռիթմով թխկթխկում է օրորոցը։ Սոնան՝ երեսի քողը կիսաբաց, կռացել է օրորոցի վրա և առանց բառերի օրոր է ասում։
Դրսում լսվում է ոտնաձայն։ Մակիչը ներս է մտնում, մի վայրկյան նայում է։ Սոնան այլևս չի երգում, համր հայացքով նայում է ամուսնուն։ Մայրը զարթնում է և ասում․
20 - Այ որդի, դե, եկ, էլի․․․- Սոնան ծածկում է հարսնության քողը։
Մակիչը նայում է ճրագին, ապա մորը հարցնում է․
- Տանը նավթ կա՞։
– ճրագի միջինն է,– ասում է մայրը։
Մակիչը տատանվում է, ապա ասում է Սոնային։
– Դատարկիր մի ամանի մեջ, տուր․․․– ապա դառնում է մորը.
– Նանի, ձավարը առավոտը կմաքրես։
Մայրը զարմացած նայում է։ Քունն աչքերին։ Եվ երբ Սոնան գավաթը ձեռքին մոտենում է, որ ճրագի նավթը դատարկի, պառավն ասում է․
– Վըիա՜․․․ էդ շտե՞ղ ես տանում․․․
–Քյոխվի կանցելարում կառավարության ժողով ա, նավթը կլխել ա...
– Բա, էդ հո՞ւնց կառավարություն ա, որ ինքը ժողով անի, նավթը ես տամ․․․