- Ընկերներ, սրա ծուխը կտրեք․․․ մի օր սա իրա ծուխով մեզ բռնել ա տալու։
Ժպտում են։ Մեկը ծխողին հրում է քարանձավի խավար անկյունը։
Պուղանը՝
- Բա մենք մտնենք էս աղվեսի բունը, սա էստեղ թոնիր վառի՞...
Մակիչը ճրագը բարձրացնում է, և ճրագի լույսով երևում են քարատակի խավար խորքերը։ Նստած են 10-12 հոգի։ Լռում 10 են։ Մակիչը ճրագը դնում է Քրիստի առաջ։
Քրիստը շարունակում է ընդհատված խոսքը.
- Ուրեմն, մենք պիտի սպասենք մինչև Կարմիր բանակը մտնի Բաքու... Եվ երբ մոտենան մեր սարերին...
- Տեսնես աչք կլինի․․․
Լևոնը լույսի տակ թերթում է «Կոմունիզմի այբուբենը»։
Պուղանի աչքն ընկնում է մի նկարի։
- Էս ո՞վ է։
Լենինն է։
- Լենինը սա՞ է,- Պուղանը խոր, շատ խոր նայում է 20 նկարին։
Քրիստը, Լևոնը և Մակիչը նայում են Պուղանին։ Խորքից մի քանի գլուխներ ձգվում են, որ տեսնեն նկարը։
Հետզհետե խավարում է, և դեռ չխավարած՝ լսվում է Պուղանի ձայնը․
- Ա՜խ, թևեր ունենայի, թռնեի մի անգամ Լենինին տեսնեի...
Հետզհետե լուսանում է։
Ամայի ձոր։ Մի ժայռ, որի ստորոտում քարանձավի դուռը քամուց փակվում և բացվում է։
30 Դուռը երերում է։
Լեռներում բուք է, ձյունամրրիկի ոռնոց:
ԱՌԱՋԻՆ ՄԱՍ
1
Գարնան երեկո։
Գյուղի հրապարակներից մեկը՝ մի ամայի կալ, որտեղ գերանների և քարերի վրա նստոտել են գյուղացիները։ Աթա
