4
Կիսամութ։
Լևոնը հանում է շինելը։ Մակիչը գավկոմի տված թուղթը կարում է նրա փափախի ներսը: Լևոնը հագնում է ուրիշ զգեստ։
Մակիչը նրան՝
- Լևոն, քեզ տեսնեմ... Մեր հույսը դու ես։
Բացվում է նույն քարանձավի դուռը, և դուրս է գալիս մի հովիվ՝ մահակով և մեծ փափախով մի հովիվ։
Մակիչը նայում է նրա ետևից։
5
10 Կես գիշեր է։
Տանը միայն օջախի լույսն է։ Բուխարու ուրվագիծը։ Կաթսան օջախի քարերի վրա։
Մակիչը կրակը մի կողմի է քաշում։ Ապա սրբում է մոխիրը։ Ձեռքը կոխում է և բարձրացնում է մի սալ քար, որի վրա էր օջախի կրակը և կաթսան։ Ապա թևն ավելի խորն է կոխում և թաքստոցից հանում է երկու ատրճանակ։ Քարը դնում է տեղը։ Սոնան մոխիրը փռում է քարի վրա, և օջախը նույն օջախն է, նույն կրակը, նույն կաթսան․․․
Երդիկից ներս է ընկել լուսնի արծաթ սյունը։ Մակիչը 20 ատրճանակները տեղավորելով, կամաց ասում է․
- Սոնա․․․
Սոնան կանգնել է նրա կողքին, երեսի քողը կիսաբաց։
Մակիչը ձեռքը մեկնում է, թվում է թե պիտի գրկի նրան։ Սոնան քողն իջեցնում է, բայց Մակիչը հանում է նրա երեսի կարմիր քողը, արագ համբուրում է քնած երեխային, դեմքի վրա լուսնի լույսը։
- Լավ է,- ասում է Մակիչը. լա՞վ է, որ Սոնան անքող է (և իրոք, լավն է Սոնան բաց երեսով), թե՞ այլ մտքով է ասում Մակիչը։
30 Նրանք դուրս եկան։
Սոնան կանգնել է դռան մոտ։ ժայռերի ստվերները լուսնի լույսով։ Քնած գյուղը։ Մակիչն ահա հեռացավ, բայց հանկարծ ետ նայեց և մոտացավ Սոնային։