Էջ:Axel Bakunts, Collected works, vol. 3 (Ակսել Բակունց, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/518

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

տանուտերության նշանը և այդպես քարացած և քունը դեռ գլխին, նայում է։

Սպաների սենյակն է։ Սպաները չկան։ Պուղանն «օյին» է արել․ ապստամբներից չորս հոգի ծիծաղում են։ Պուղանը փողը դրել է ականջին, «խոսում է»․․․

- Ցենտրալնի, ցենտրալնի․․․ Բաքու, դա Բաքու... Բարիշնա ջան, իգդե կրասնի արմի... Ախր ժողովուրդը կոտորվեց... Հը՞․․․ կյամ են, հենա կյամ են... մենք շրմփացրինք մերոնց... Հա′, հա′, գասպադին աֆիցերներին տարան Թալիշ, 10 եզան գոմը...

Նորից է պտտում փողը։

- Օրիորդ... Հայըստունի կողմերը ի՞նչ կա․․․ Մարդ-մուրթ մնա՞ց, թե՞ բոլորն իրար կերան․․․

Պուղանը նկատում է, որ ապստամբներից մեկը սեղանի վրա ինչ-որ բաժակ է տնտղում, գրպանելու մտադրությամբ։ Փողն իսկույն կախում է և խստությամբ նայում է նրան։ Ձեռքով նշան է անում, որ հերիք է։ Հարկավոր է դուրս գալ։

Նորից մարշը։

Մի մայր դուրս է գալիս տնից և կախվում է որդու՝ Բադու 20 թևից։

- Ո՞ւր ես գնում,- Բադին ազատում է թևը, ավելի ճիշտ ետևից եկող մորը մի կողմի է քաշում։ Մայրը զարմացել է։

Երբ հեռանում է որդին՝ մայրն ինքն իրեն ասում է․

- Սև լինի Բաքուն, է․․․ էս սաղ Բաքուն արեց․․․

Ձիերի դոփյուն։

Սարահարթի վրա արշավում են պարուչիկի ձիավորները։

Նրանք շատ են, և նրանց վերջը չի երևում։

Ետ մնաց վերջին տունը։

30 Նրանց դիմաց բերում են բանտարկած սպաներին։ Ապստամբներից մեկն ուզում է վրա քշել կապիտան Տեր-Պետրոսովին ապտակելու նպատակով։

- Շարքի,- բղավում է Մակիչը, բռնելով նրա թևը։– Խմբապետ հո չե՞ս․․․

Լռում են։ Սպաներին իջեցրին։