Խաղաղ օր է։ Ծերունին գնում է՝ մահակը թիկունքին, ինչպես քայլում են երկար ճանապարհ գնացող գյուղացիք։
Հանկարծ նրա առաջն է դուրս գալիս կապիտանը, ետևից ձիավորների խումբը։ Բադին նրանց առաջն է։
Կապիտանը կանգնում է։ Կանգնում է Աթա ապերը։ Բադին չի դիմանում ծերունու հայացքին։ Կապիտանը հարցնում է․
- Տեսա՞ր որդուդ։
- Տեսա...- Բադին ցնցվում է։
- Ի՞նչ ասացիր...
10 - Ասացի՝ գնացեք զորք բերեք, ժողովրդին ազատեք էս դժոխքից,- Աթա ապերն աներկյուղ կրկնում է իր բառերը․
Բադին ահից քարացել է։ Կապիտանը գոռում է․
- Ի՞նչ...- իջնում է ձիուց,- կանգնի′ր,- և ցույց է տալիս ճանապարհի եզրը։
Աթա ապերը հանդարտ հեռանում է, կանգնում է նրա ցույց տված տեղը։
- Չե՞ս բերի որդուդ,- և բարձրացնում է ատրճանակը։
- Էն որ հայրը իր որդուն կտա ձեր ձեռքը...- Աթա ապերը նայում է Բադուն։
20 Սպան նայում է։ Աթա ապերը խուլ ասում է դեպի Բադին․
- Առյուծ եղիր, այ որդի...
Կապիտանը կրակում է։
Ծերունին ընկնում է, շշնջալով վերջին խոսքը՝ - Մակիչ․․․
14
Պուղանը մտել է այն քարանձավը, որտեղ առավոտյան կոմունարները թաքնվել էին։
Ինչ-որ ձայներ, վշշոց։
Պուղանը թիկնել է քարին, ննջում է... Երբեմն աչքերը բացում 30 է։ Ձորում՝ նույն ձայներն են։ Պուղանը վախ է զգում։ Մենակ է, դեռ մինչև լույս պիտի մնա այդ խավար քարանձավում։
Ձիավորները ձիերից իջան։ Ձիերը քաշում են սարը քարոտ կածանով։ Բադին գնում է՝ հարբածի նման։ Կապիտանը նրան հարցնում է․
- Էս է՞ Կարմիր քարի ձորը․․․
