7
Անձրև չկա։
Արտերի վրա լուսաբացի մշուշը։
Արտերի միջով արահետ, եզերքին մասրենու թփեր։ Արև է։ Արահետի վրա երևում են երկու ստվերներ և իսկույն թաքնվում են արտի մեջ։
Արտի միջից բարձրանում է մի գլուխ, Պուղանի գլուխը։ Նա ձեռքով է անում ընկերոջը և երկուսով կուզեկուզ գնում են։
Պուղանը և նրա ընկերը՝ մի ռուս կարմիր բանակային, ճեղքել են թշնամու գիծը և դիրքերում, նաև թիկունքում հրաման 10 ունեն տարածելու 11-րդ բանակի կոշը՝ ուղղված Զանգեզուրի աշխատավորության։
Բլուրի գագաթին պարզ երևում են թշնամու դիրքապահները։ Նրանցից երկուսը կրակ են արել։ Խոսում են։
- Տեսնես մեր արտը ո՞վ կհնձի...
- Երանի քեզ, արտ էլ ունես։
Պուղանը լսում է նրանց խոսքերը, մոտենում է երկանիվ սայլակին, թռուցիկ է կպցնում։ Մի ձի նայում է անասնական զարմանքով։
Երկու ստվերները կորան։
20 Նրանք չեն երևում, միայն արտերի մեջ մի երիզ օձաձև տարուբեր է լինում։
Նրանք ձորակով կտրեցին ճանապարհը։
Բլուրի գագաթից դիրքապահների ավագը խշշոց լսեց, նայում է հեռադիտակով։
Հետախույզները թռան պատի վրայով, պատից քարերը գռռալով գլորվեցին։ Բլուրից մի անգամ կրակեցին։
Այգի է. հնձան, տակառներ։ Շուն է հաչում. մի թռուցիկ կպցրին հնձանի դռնակից։ Շան հաչոցի վրա և կրակոցի ձայնին զարթնում է չարդախի տակ քնած այգեպանը։
30 - Հե՜յ... էլի եկար լոբին գողանաս...,- կանչում է այգեպանը, ձեռքը մեկնելով հրացանին։
Պուղանն ընկերոջն օգնում է թռնել քարից քար։ Թաքնվում են խոր ձորում, որտեղ խիտ ծառեր են, և խաղողի որթերը մագլցել են ժայռի լանջով։
Զանգեզուրի «մերձարևադարձային» ձորը։
