- Ահ, ինչպես չէ, շատ ուրախ եմ...
Ծերանին չկարողացավ բառերն իրար կապել։ Եվ մյուս միջանցքն անցնելով, ուր ճրագի աղոտ լույսը կար, Մարչը ձեռքը մեկնեց և թոթվեց Դրաստամատ Խաչատրյանի պառավ ձեռքը, որ 19-րդ դարու վերջին գրել էր Պետրոս Գետադարձ կաթողիկոսի հրաշագործությանդ պատմությունը, իսկ 20-րդ դարում՝ այդ նույն պատմության երկրորդ հատորը։ Եվ այդ հատորի հրատարակության հոգսն էր, որ բժիշկ Երանոսի դրրդմամբ Խաչատրյանին մուտքի մոտ սպասեցնել էր տվել մոտ 10 կես ժամ։
Սրահը գետնափոր քարայրի էր նման, և երբ Մարչը ներս մտավ, ներկա եղողների մեջ մի շշուկ անցավ։ Բժիշկ Երանոսը սարկավագի պես աչքերը խուփ, ծանոթ շարականը կարդաց.
- Խոյեցյան Սերովբ, մեր վաստակավոր պատմաբանը։ Անշու′շտ գիտեք։
- Հարկա՜վ, մի՞թե, շա՛տ ուրախ եմ...
- Ահա Կովկասի Հայոց կուլտուր֊կրթական ընկերության նախագահ Շահնազարյանը․․․
- Ա՞հ...
20 - Ինչպե՞ս եք, ինչպես եք հավանում մեր երկիրը».. - Գրիգոր Լեռնական, վեցերորդ կամավորական գնդի հրամանատար, Բասենի անպարտ հերոսը, այժմ Գրասիրաց ընկերության քարտուղար։
Լեռնականը Հովնաթան Մարչի ձեռքը սեղմեց զինվորականի կտրուկ շարժումով ըստ վաղեմի սովորության զինվորական պատիվ տալով նրան։
- Կհիշե՞ք ձեր բոլոր զինվորներին։
- Մեկ-մեկ։
- Անթանոսյան Հմայակին կհիշե՞ք։
30 - Վախկո′տ դեզերտիր։ Մի անգամ պիտի գնդակահարեի։
Լեռնական է ձեոքը գրպանը տարավ, թեև գրպանում կրակելիքը միայն լուցկու տուփն էր։ Սակայն նկատելով Հովնաթան Մարչի հանկարծակիի գալը, ժպտաց ու ավելացրեց.
- Բայց լավ եղավ, որ աչքիս չերևաց։ Հետո իմացա, որ հանցավորը ուրիշն էր...
