Էջ:Axel Bakunts, Collected works, vol. 3 (Ակսել Բակունց, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/572

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

- Մենակ մի քարայծ երևաց...

Հեռանում են։

Մակիչը նայում է ձորին, երկնքին։ Լևոնը հարցնում է՝

- Շա՞տ պիտի սպասենք...

- Թնդանոթները հասնեն.․․

Խավարում։

9

Քարափի գլխին շարվել են կոմունարները․ նստած են, պառկած են, թիկնել են քարին, ընկերոջ թիկունքին։

10 Երգում են Զանգեզուրի պարտիզանների երգը։

Մակիչը մոտենում է։

Նրանք լռում են։ Նրանց մեջ նստած է Պուղանը։

- Ինչո՞ւ լռեցիք,- հարցնում է Մակիչը,- Պուղան․․․

Գրկվում են։

- Ի՞նչ կա, չկա․․․

- Էնպես մի դիկտատուր եմ քցել, որ.․․

Կոմունարները ծիծաղում են։

- Կռիվը վերջանա...- ասում է Մակիչը,- գնալու եմ սովորեմ․․․

20 -Հի՞նչ ես սովորելու,- հարցնում է «Ջաղացատերը»։

- Ինջիներություն։

- Ես էլ կգնամ իմ ջաղացը.․․

Ծիծաղում են։ Մակիչը կոմունարներին՝

- Մի լավ երգենք մեր ձորերում․․.

Երգում են պարտիզանների երգը։ Երգը հետզհետե զորանում է, երբեմն միայն երգի արձագանքն է լսվում, երբեմն ձորերում որոտում է։

Մակիչը նայում է ձորի մյուս ափին, հեռու, որտեղ արևմուտքի ամպերը դեռ կարմիր են։

30 - Լսո՞ւմ են մերոնք․․․- և ցույց է տալիս ձորի այն ափը, Տաթևի քարափները։

Հետզհետե երգը խլանում է, և նրա հետ իջնում է խավարը։