Թուրքին մի կողմ են հրում։ Գարեգինը բղավում է՝
- Ով ողջ մնա, թող ջնջի սրանք․․. Կեցցե,- բայց հարձակվում են, փակում են բերանը, դուրս են քաշում։
Բարձրանում է աղմուկ, լաց, գոռոց,,. Երբեմն հանդարտվում է, լսվում է կանացի ողբի ձայն։ Պարուչիկ Ամիրջանովը երևում է այլ զնդանում․ այնտեղից հանում է ուրիշին։
Հանել են երեք հոգու։
Գնդապետ Կուռոն նայում է պատուհանից․
— Սկսվում է․․․
10 Գեդեոն վարժապետը գլուխը պահում է վերարկուի մեջ։ Օգտվելով առիթից, գնդապետը բաց է անում պատուհանը։
Լուսնյակ գիշեր է, սև, ծանր ստվերներ․․․
Քարափի գլխին կանգնել են չորս հոգի։ Մեկը պարուչիկ Ամիրջանովն է։ Նրանց մեռելագույն դեմքերը․․․ Պարուչիկը ներքև է նայում, ապա մի քիչ հեռանում է քարափի բերանից։
Բերում են մի կոմունարի՝ աչքերը կապած։ Երկու հոգի բռնել են նրա ձեռքերից։ Նա փորձում է հետ կանգնել, բայց այդ կատարվում է հենց քարափի գլխին և դեռ չէր բղավել՝
- Ընկերնե՛ր,- երբ ծոծրակից կրակում է պարուչիկը, 20 և կոմունարն ընկնում է։
Լռություն։ Խուլ աղմուկ։
Գնդապետ Կուռոն նայում է։
Բերում են երկրորդին։ Նա զինվորի զգեստով է։ Երեք քայլի վրա նա հանկարծ դուրս է պրծնում բռնողների ձեռքերից և ահագին ոստյուն անելով, թռչում է քարափից։
Ահից մի կողմ են քաշվում պարուչիկը և մի մաուզերիստ, որը ուզում է մաուզերը կրակել, բայց պարուչիկը նրան նշան է անում՝ թե ավելորդ է, նա այլևս կենդանի չէ։
Գնդապետը ցնցում է դեմքը, երբ կոմունարը ոստյուն է 30 անում դեպի անդունդը։
Նրանց համր շարժումների ընթացքում լսվում է ավելի զորեղ խշշոց, որովհետև երկրորդն ընկավ անդունդը՝ թփերի վրա։
Գլուխը բարձր պահած գալիս է Գարեգինը։
- Կեցցե կոմունիզմը,- որոտում է նրա կանչը, որոտին արձագանքում են զնդանից, նրան բռնողները փորձում են
