- Վեր կաց, վեր կաց,- հանդիմանող ձայնով ասում է երկրորդ կոմունարը։
Նրանք գնում են թնդանոթի ետևից։
2
Սեղանի վրա վառվում է մոմը։
«Սպարապետը» Կուռոյին՝
-Ամեն ինչ բարենպաստ է, մանավանդ եղանակը... Այժմ կամ երբեք։ Քանի որ նրանք դեռ նոր ուժ չեն ստացել․․․
Դուրս են գնում։
10 Հնչում է հավաքի փողը։
3
Աստղալույս գիշեր է։
Վանքի բակը։
Ձիավոր խմբերը, ձիեր, սպառազինման աղմուկ և իրարանցում։
Գնդապետ Կուռոն հրամայում է՝
- Սմբակները փաթաթեք թաղիքով․․․ որպեսզի ոչինչ չզրնգա, ոչ զենք, ոչ սանձ․․. Յուրաքանչյուր զինվոր իր վրա կրում է սպիտակ պատանքը․․․
20 Գնդապետը ցույց է տալիս սպիտակ քաթանը։
Ներքև՝ ձիերը, մաուզերիստները,- դաշնակցական զորքի ծաղիկը,- խմբապետներ, վաշտապետներ, Կուռոյի, Ներսեսի, սիսիանցիների այն ձիավորները, որոնք կազմում էին նրանց գայլավաշտերը։
Մեկը ամրացնում է թուրը, երկրորդը հանում է սապոգների խթանները, երրորդը ձիու սմբակին թաղիք է փաթաթում։
Երկու մաուզերիստներ, մեկը հանում է վրայի զգեստը մինչև սպիտակ շապիկը և ապա հագնում է թարս, այսինքն սպիտակ շապիկը դուրս։ Մյուսը, որ ամբողջովին սպիտակ է, 30 գլխին փաթաթում է սպիտակ քաթանը, նմանվելով պատանած մեռելի։
Ապարատը սահում է ձիավորների վրայով։ Կիսամութ, կիսալույս է։
