Դեռ Թիֆլիսում, Աբովյանը չի կարողանում լեզու գտնել ռուս պաշտոնյաների և, առհասարակ, իշխանավորների հետ։ Նոր տեղեկություններ կան, որ Թիֆլիսում նրան ծեծում են երեք ռուս պաշտոնյա, և քաղաքի ոստիկանությունը գործին ընթացք չի տալիս[1]։ Թիֆլիսից հեռանալը ինքը՝ Աբովյանը, հետևյալ կերպ է բացատրում. «Աստի և նախանձ՝ չարակամութիւն իմոցս պաշտօնակցաց զրկեալ զիս բռնի յորդեգրաց իմոց՝ պատճառ եղեն ինձ թողուլ զՏփխիս և հեռանալ»[2]։ Երևան տեղափոխվելուց հետո նրա հարաբերությունները համարյա հենց սկզբից լարվում են գավառապետ Բլավատցկու, ոստիկանապետ Մորոխովեցի և մյուս, ավելի ստորադաս պաշտոնյաների հետ, որոնք նրա շուրջը ստեղծում են կասկածամտության, մանր ինտրիգների և բամբասանքների մթնոլորտ։ Մի գնդապետ Տուրչանինով, որ ի պաշտոնե պարտավոր էր պետական դպրոցի նորոգումը ղեկավարել, ո՛չ միայն մերժում է այդ, այլև ծանր վիրավորանք հասցնում Աբովյանին։ «Հաճախ,— գրում է այդ մասին Աբովյանը 1846 թվի նոյեմբերի 16-ին,— ես արցունքն աչքերիս խնդրել եմ գնդապետ Տուրչանինովին՝ ինձ որևէ աջակցություն ցույց տալ և իբրև պատասխան ստացել եմ ինձ համար ամենաստորացուցիչ խոսքեր»[3]։ Դիրեկտոր Կուլժինսկին ջնջում է որոշ հատվածներ նրա ճառից, որ պիտի արտասաներ դպրոցական տարին փակելուց. «․․․Մի քանիսն այս չեն հասկանա,—ջնջած պարբերությունների դիմաց լուսանցքում գրել է դիրեկտորը,— իսկ նրանք, որոնք հասկանան, կարող են վիրավորվել. ուստի խնդրում եմ այս բոլորը դուրս ձգել»։
Ի՞նչ պարբերություններ էին վտանգավոր. — ահա՛ նրանցից մեկը. «Ձեզանից շատերը,— գրել է Աբովյանը,— համոզված են, որ գիտությունները և, մանավանդ, ռուսերենը մեր հայրենիքում դեռ խորթ առարկաներ են»։ Այս խոսքերը նա պիտի ասեր հանդիսականներին, որոնց թվում և գավառապետ Բլավատցկուն, ոստիկանապետ Մորոխովեցին, Տուրչանինովին և մնացած ռուս չինովնիկներին, որոնք մի անգամ արդեն, շատ վայրենի ցուցարարությամբ՝ ընդհատել էին Աբովյանի ճառը, դարձյալ դպրոցական հանդեսում[4]։ Եվ ճիշտ է Բոգենշտեդը, երբ այս կապակցությամբ գրում է Աբովյանի մասին. «Այսպիսի մարդիկ առավել ևս արժանի են հանրային գնահատության, որ նրանց ջանքերը Ռուսաստանի կողմից ըստ ամենայնի կասեցվում են։ Ռուս կառավարությունը ո՛չ ընդունակություն ունի, ո՛չ էլ կամք՝ մի ժողովրդի