յան անցավ խոհանոց և սկսավ վառարանը վառել, ծուխի հոտը սպրդեցավ մինչև Միհրանի սենյակը, և անիկա զգուշությամբ, որպեսզի աղմուկ չընե, բացավ պատուհանը և հետո փեղկերը։ Դուրսի խոնավությունը այգու դեռ դժգույն լույսի հետ խուժեց ներս: Միհրանը սարսռաց և ապաստանեցավ խոհանոցը։
— Ինչո՞ւ այսչափ շուտ ելեր ես,— ըսավ Վիկտորյան
հոգածությամբ,– տե՛ս, երեսդ գույն չի մնացած…նստե
վառարանին մոտ, հիմակ սուրճդ կուտամ։
Յորկին միշտ ներողամիտ հեգնանքով կխոսեր իր ընկերոջը՝ Միհրանին, սիրային արկածներու մասին: Անոր կարծիքով, Միհրանը հանդիպած աղջկան կսիրահարվեր, և նույնիսկ կպատահեր, որ միևնույն ժամանակ անիկա երկու աղջկան համար՝ թեև տարբեր, բայց գողտր զգացումներ կունենար: Միհրանը լուռ կլսեր Յորկիին ընկերական ծաղրանքները, որովհետև ինքը միշտ կհիանար և կզարմանար Յորկիի առողջ պարզության վյրա այդպիսի խնդիրներու մեջ: Յորկին բուռն կսիրահարվեր, կկապվեր մեկու մը հետ և եթե հարկ ըլլար, իր կապը կխզեր առանց խոր ցնցումի, երբեմն պահպանելով նույնիսկ ընկերական հարաբերություններ նախկին սիրուհիին հետ, որովհետև միշտ Յորկին հարգանքով և փափկությամբ կվերաբերվեր ամեն տեսակի կիներու հետ: Անիկա երբեք իր «բարեկամուհիները» տուն չէր բերեր, զգուշանալով վշտացնելե մադամ Լենը, որուն բարեկամական զգացումները զերծ չէին որոշ սիրային հակումե դեպի Յորկին:
Մեկ անգամ, սակայն, Յորկին իր կարգին ենթարկվեցավ
տագնապի, երբ սիրած աղջիկը խզվեց իր հետ. Միհրանը
այդ հասկցավ Յորկիի խոր հառաչանքներեն և քրթմնջումներեն,
որոնք չէին համապատասխաներ ոչ մեկ անմիջական
պատճառի։ Անիկա ջուրը ինկած գամփռի պես կփռշտար
երբեմն և անհիմն հայհոյություններ կարձակեր աջ և ձախ:
Այդ օրերուն Յորկիին ախորժակը կտրած էր, դարձեր էր
