բայց այսուսւմենայնիվ գոհ էր. անոնք կարծես երկու սիրահարներ էին, և երբեմն անցորդներ բարյացակամ ակնարկով կնայեին իրենց։
Միհրանը ժամանակի ընթացքին փոխվեր էր։ Անիկա փարիզյան
կյանքին մեջ ստացեր էր ճկունություն և շարժուձևի
վայելչություն, կհագվեր միշտ ճաշակով և պարզությամբ.
անոր բարեձև հասակը, բայց մանավանդ նուրբ դիմագծերը
երբեք չէին կարող մաածել տալ իր պլեբեյան ծագումին։
Միշատ թարմ ածիլված, անոր մորթը կանացի փափկություն
ուներ, և վերին շրթունքը՝ քիչ մը ուռած, դեռ պահած էր
մանկական անորոշ արտահայտություն մը, որը երբեմն մտածել
կուտար քաղցրեղեններու համար ունեցած հակումին և երբեմն
ալ տեսակ մը տարտամ տխրության, որուն ակունքը,
սակայն, իր մեջ չէր:Անիկա հաճույք և վստահություն կներշնչեր։
Կանխահասորեն բեռնավորված պատասխանատու
գործերով, անիկա լուրջ Էր, երբեմն մտածկոտ, բայց միշտ
պատրաստակամ՝ ուրիշին ծառոյելու, հաճույք պատճառելու:
Ընդհակառակը, Մաննիկը Փարիզ գալեն հետո օրերու և
շաբաթներու ընթացքին կորսնցուցեր Էր իր փայլը, ոսկեթափ
եղեր Էր։ Անիկա համակերպեր Էր իր նոր վիճակին հլությամբ,
ինչպես ճակատագրական դժբախտություն, և անիկա
իր դեմքին, ինչպես և ամբողջ անձին վրա կկրեր այդ հլության
կնիքը։ Մաննիկի համար ջախջախիչ տպավորություն
ըրեր Էր նաև այն հանգամանքը, որ անիկա այլևս տղամարդոց
չէր ներշնչեր այն հրապույրը, որուն սովոր էր և որը դեռ
տանելի դարձուցեր էր իր Փարիզի կյանքին առաջին շաբաթները։
Անիկա, թեև անկեղծ զզվանքով, կխորհեր Պսլսո մեջ,
մանավանդ պատերազմի շրջանին, անցուցած կյանքի, մասին,
բայց չէր կարող չի զարմանալ և երբեմն չափսոսալ այն
վարդագույն և սիրուն աղջկան վրա, որ կհրապուրեր նույնիսկ
անցորդները և որը, կարծես, ամբողջովին չքացեր էր:Իր
մանկության հասակեն սովորած ըլլալով համարվելու գեղեցիկ
աղջիկ, այժմ հարկադրված էր հիասթափ ըլլալու այդ
մասին և համակերպելու այն իրողության, որ գեղեցիկ չէր:
Եվ այդ գիտակցությունը կորսնցնել տվեր էր իր ինքնավստահությունը,
շփացած աղջկան պչրոտ զվարթությունը։
