տանին, բայց ձայնը խափանվեցավ հազի տագնապի մը մեջ:
Երբ մարդկանց հոսանքը անցավ, խարտյաշ պատանին
վերադարձուրց լուցկիի տուփը Վահրամին և ըսավ.
— Շնորհակալություն, մոն վիյե, ա՜հ, դուք ձեր գործը վերջացուցիք։
Վահրամը ծախեր Էր իր բոլոր թերթերը։ Անիկա ուրախ դեմքով մոտեցավ Բարպային:
— Ներողություն,— ըսավ ան,— ձեզ սպասցուցի , բայց
այս ժամուն այսպես Է։ Երեք անգամ գացի Պերմանանս,
թերթերու նոր ծրարներ առի։
Անոնք երկուքով կհառաջանային դեպի Փարիզի դուռը։
— Ես երիտասարդ կոմունիստներու շտրքերեն եմ, — ըսավ
Վահրամը եռանդով։— Դպրոցե վերադարձիս կերթամ Պերմանանս
և մինչև իմ օրական պլանս չի գերակատարեմ, տուն
չեմ դառնար։
Անիկա բացատրեց Բարպային, որ այդ ձևով կսատարեին
կոմկուսի օրգաններու տարածման փարիզյան աշխատավոր¬
ներու մեջ։
— Անգամ մը որ կարդան,— ըսավ Վահրամը,— կհասկնան,
որ այդ օրգանները իրենց հարազատ բարեկամներն
են, այսպիսով կհետաքրքրվին, հետևյալ օրը ինքնաբերաբար
կառնեն թերթը և, վերջապես…
— Իսկ այն մյուսը հակառակ ճակատե՞ն Է,— հարցուց
Բարպան:
— Գեշ տղա չէ,— ըսավ Վահրամը,— երբեմն իրարու հետ
կխոսինք, ուսանող է…Cest unfils a papa ,— ըսավ ան
հեգնությամբ, հետո լրջությամբ ավելցուց.–դասակարգային
պայքար է. մեր հաջողությունը իրենց մահն է, այդ մեկը շատ
լավ գիտեն… և նույնիսկ գիտեն, որ մահը անխուսափելի …
«Սա է պայքարը վերջին»,— ըսավ ան եռանդով։
Երբ Պորտ դ'Իդալիեն դուրս եկան, անմիջապես մխրճվցան
մթության մեջ։ Անոնք կքալեին մասամբ քանդված ճամփու մը
վյրայեն և հաճախ կստիպվեին մեկ կողմ կենալ, բեռնատար
և մարդատար ավտոներեն զգուշանալով: Դեռ քաղա
Բառացի՝ հոր որդի է. այսինքն՝ բարեկեցիկ ընտանիքից է (ֆրանս.)
