Բարպան, որ բերանը լեցուն, ծամելը ընդհատելով կդիտեր, պատառաքաղը նետեց սեղանին վրա և զայրացած գոչեց.
- Աս ինչ տեղ է, բե՜, աս ինչ դժոխք է, բե՜…
Վիկտորյան և Միհրանը խորապես հուզված էին, բայց
Յորկին իր ակնարկով հանգստացուց ամենքը և Բարպային
դառնալով ըսավ.
— Ասոր՝ աս տեղին Փարիզ կըսեն, դեռ շատ բան կտեսնենք։
ճաշեն հետո Յորկիի պնդումով խմբով բարձրացան Կլոտ
Բեռնար և Գեյ֊Լյուսակ փողոցները, անցան Բուլվար Սեն–
Միշելի ամենադժվար անցանելի մեկ մասեն, հետո դիտեցին
Օդեոնի թատրոնը, անցան անոր շուրջը եղող Գալըրիներեն,
ուր շարքով գրքավաճառներ կան, և Յորկին Միհրանին
հետ բավական դանդաղելե հետո նոր երևցան, գրքերը
թղթատելով և մեկ կետեն մյուսը թռչկոտելով, մտան, վերջապես,
Լյուքսենբուրգի պարտեզը։
Անձրևը դադրած էր, բայց մինչև օդին մեջ և գետնին
վրա կար խոնավություն, բացի այդ, թրջված ծառերեն կիյնային
անձրևաջուրի խոշոր կայլակներ։ Բարպան և Վիկտորյան
կհետևեին երիտասարդներուն, որոնք խոսակցելով առաջ
անցեր էին։ Երկուքն ալ թեև կգնահատեին պարտեզին գեղեցկությունը,
խնամված ամաններու սքանչելի տեսքը,
որոնք նախշուն գորգերու պես կտարածվեին ամեն կողմ,
խուզված և կարծես սանտրված ծառերու շարքերը, որոնք
ծառուղիներուն կուտային անսահման հեռանկարներ, բայց
երկուքն ալ հոգնած էին և կցանկային տուն վերադառնալ և
հանգստանալ և կզսպեին իրենց ցանկությունը՝ միմիայն չի
խանգարելու համար Յորկին և Միհրանը, որոնք զբաղած
կթվեին շատ գրավիչ խոսակցությամբ։
Բարպան հուսահատ նայվածքներ կուղղեր դեպի կանանչ
ներկված նստարանները, որոնք թափուր էին և թրջված։
Հանկարծ իրիկնային ցուրտը զգալի եղավ, միևնույն ատեն
մութը կիջներ դանդաղ, բայց հաստատ, կարծես ընդմիշտ
տեղավորվելու համար աշխարհիս վրա։
