Էջ:Barpa Khachik.djvu/288

— Ո՛չ,— ըսավ Բարպան։

— Թերևս իսպանացի՞,— հարցուց Ռոժեն։

- Ո՛չ,– ըսավ կրկին Բարպան և ավելցուց,— ես հայ եմ։

— Ա՜հ, դուք հա՞յ եք, ընկե՛ր,— ըսավ երիտասարդներեն մեկը,— մեր Բելվիլի և Իսսի-լե-Մուլինոյի հայ ընկերները հիանալի վարմունք ունեցան։

— Այո, ես հայ եմ,– ըսավ Բարպան և պահ մը լռութենե հետո ավելցուց.-ի՞նչ կարևորություն ունի հիմա, թե ի՞նչ ազգե եմ։

— Ճի՛շտ Է, ճի՛շտ Է,— ըսին շրշապատողները,— բրավո՛, ընկե՛ր, այդ Է ճիշտը։

Բարպան դեռ ուզեց ըսել, որ ինքը միջազգային հեղափոխական պրոլետարիատի «ազդեն» Է, բայց չի համարձակեցավ ըսել։ Անիկա, հակառակ իր ցավերուն, կժպտեր իր մեկ աչքովը։

— Մենք,— ըսավ երիտասարդներեն մեկը,— եթե ձեր ազգությունը կհարցնենք, պատճառը միայն այն Է, որ գիտնանք, թե որո՞ւ պետք Է դիմենք ձեզ համար։

— Ես կուզեմ երթալ,—ըսավ Բարպան։

— Լա՛վ, լա՛վ,— ըսավ Ռոժեն,– քիչ հետո կտեսնենք։

Այդ միջոցին դուռը բացվեցավ, և երկու նոր մարդիկ մտան ներս։

— Լատինական թաղին մեջ գործը կտաքնա կոր,– ըսին անոնք։

Բարպան ականջ դրավ և հիշեց, որ Բյուլյեի մեջ միտինգ պիտի ըլլար։

Երկու նորեկները կպատմեին Բյուլյեին առաջքը պատահած դեպքերու մասին։

Հանկարծ Բարպան գրեթե որոշակի տեսավ Միհրանը այդ թոհուբոհին մեջ, և սիրտը նվաղեցավ։ Անիկա իր ծանր գլուխը դրավ իր վերարկուով կազմված բարձին վրա և աչքը գոցեց։ Բարպան իր վերջին ուժերը կամփոփեր՝ դիմավորելու համար տաժանելի հավանականություններ։