Միհրանը ցնցվեցավ և պատասխանեց. — Բան չունիմ, քնատ եմ, մինչև առավոտ թափառեր եմ,— և բռնազբոսիկ ժպիտ մը երևցավ անոր դեմքին վրա։
Այդ միջոցին Միհրանը կանչեցին ստիպողաբար։
— Ժամը վեցին Բյուլյեի մեջ միտինգ կա,— ըսավ Միհրանը,
— եթե կուզես..՝ Բայց չէ՛,— ըսավ ան,— կարող
է պատահիլ, որ բախում ունենանք ոստիկանության հետ,
ոտքի տակ կերթաս։
— Միհրա՛ն, ինչո՞ւ ոտքի տակ երթամ, չոճուխ չեմ,–
ըսավ Մաննիկը,— անպատճառ կուգամ։
Միհրանը դժգոհ չէր, որ Մաննիկը կուզեր գալ. պայքարի
օր էր, և անիկա պետք ուներ իր բոլոր կորովին։ Անիկա
լարեր էր իր ուժերը՝ հաղթահարելու համար այն ներքին
տարտամ և անախորժ զգացումները, որոնք սկիզբ առեր էին
նախորդ իրիկունը Մարիայի տան դռան առաջ։ Միհրանը
կզգար, որ անոնք վերջնականապես տեղի չէին տված և
պատրաստ էին խուժելու իր վրա առաջին առիթին։ Մաննիկի
տեսքը միայն, կարծես թե, Միհրանին հոգին մաքրեր էր.
անիկա պայծառացեք և տեսակ մը հանգիստ զգացեր էր
Մաննիկի ներկայության։
— Լա՛վ, ուրեմն, Մաննի՛կ,— ըսավ ան,– մենք իրարու
կհանդիպինք Կլոզըրի-դե-Լիլայի մեջ, սրճարանին ներսը
կամ դուրսը, և միասին կերթանք։ Ես կողմնակի մուտքեն
մտնելու համար քարտ կունենամ։
Մաննիկը դուրս ելավ Պերմանանսեն գոհունակ դեմքով։
Անիկա չի գտավ ո՛չ էտիենը և ոչ ալ Իվոնը, բայց մտադրեց
տուն չերթալ։ Նախ բավական երկար դեգերեցավ Օբսերվատուարի
պարտեզներուն մեջ, Լուքսեմբուրգի պարտեզը փակ էր, և հետո
որոշեց թերթեր և պարբերականներ
առնել և օրը անցընել Կլոզըրիի մեջ։
«Այսպիսով, վստահ եմ, որ ժամադրությանս կգտնվիմտ»,
մտածեց անիկա։
Մաննիկը Միհրանի հետ հանդիպում են պահեր էր տեսակ մը
գողտր զգացում, որովհետև նշմարեր էր անոր վե