Շուրջպարը հետզհետե կսեղմվեր, և իսկապես, կարծես ուռկանի մեջ բռնված, այդ տարածության վրա եղող անցորդները կոպային դեպի կեդրոն մը, կարծես կհամախմբվեին։ Սկսավ քննությունը։
Երկու ոստիկաններ և մեկ քաղաքային հագուստով մարդ
մեկ-մեկ կհարցնեին անցորդներուն իրենց ինքնության թղթերը։
Անոնք, որ ֆրանսիացի էին, ազատ կանցնեին շուրջկալեն դուրս,
իսկ օտարականները կկուտակվեին։ Երբ հինգ-վեց հոգի
կըլլային, ոստիկան մը կառաջնորդեր այդ մարդիկը մոտակա
ոստիկանատունը։ Ոմանց ալ միայն քարտերը կառնեին և
կճամփեին։
Երկու անգամ Մարիան փորձեց Միհրանին և Բարունակին հետ
անցնիլ ուռկանի ցանցեն դուրս, բայց անկարելի եղավ։
Վերջապես, ոստիկաններեն մեկը թաթը դրավ Բարունակի
վրա և ըսավ.
— Ձեր ինքնության թուղթը, պարո՛ն։
Բարունակը իր քարտը ցույց տվավ. ոստիկանը վարանեցավ.
— Դուք քիմիական ինստիտուտի ուսանո՞ղ եք։
— Այո՛ ,— ըսավ Բարունակը։
— Եվ կբնակիք Շոսե դ՝Անտեն փողո՞ցը…
— Այո՛ , պարոն։
— Ցույց տվեք ձեր ուսանողի քարտը։
Բարունակը քարտը ցույց տվավ։
Հակառակ տագնապալի կացության, Միհրանը ոչ առանց
հեգնության կդիտեր, թե ինչպես Բարունակը հեզությամբ
կվարվեր ոստիկանին հետ, և ան չի վարանեցավ իր բուրժուա
հորը, որու տունեն հեռացեր էր, հասցեն ընդունիլ իբր
իր բնակարանի հասցեն։
— Տուն վերաղարձե՛ ք, երիտասա՚րդ,— ըսավ ոստիկանը
խստությամբ, ինչպես եթե անառակ երեխայի մը հետ
խոսեր, և Բարունակին վերադարձուց ինքնության քարտը։
Անիկա առանց այլևայլի դուրս եկավ ոստիկանական
շղթայեն։
Անմիջապես ուրիշ ոստիկան մը դիմեց Միհրանին, և ան
ացքովը կչափեր Միհրանը՝ գլխեն մինչև ոտքը։